Interview met Radouan Mriziga

Na 55, 3600 en 7 creëert Radouan Mriziga een nieuwe trilogie die vertrekt vanuit de kennistheorieën en mythologieën van de Imazighen – de oorspronkelijke bevolking van Noord-Afrika.

Waarom heb je opnieuw gekozen voor het formaat van een trilogie? Heb je in je vorige trilogie ook een beroep gedaan op Amazigh kennis?
Een trilogie staat me toe om voor een langere tijd aan een vraag te werken. Ik hou er niet van om van de ene naar de andere vraag en creatie te springen. In het algemeen werk ik graag in series, afhankelijk van de vraagstelling. Ik koos voor een trilogie omdat ik wilde werken rond de drie godinnen en met het planetenstelsel: zon, aarde en maan. Het is opmerkelijk hoe ze aan elkaar gekoppeld zijn en van vitaal belang zijn. Er was geen expliciete focus op Amazigh kennis, maar het maakte wel deel uit van de bronnen die ik gebruikte. Zoals bv. geometrie en ritme, die belangrijke kunstvormen zijn in Marrakech, Noord-Afrika en Andalusië.

Wat zette je ertoe aan om dit werk te maken?
Door mijn andere creaties en onderzoek behield ik nieuwsgierigheid en interesse over de veel onbenoemde en weggewiste delen in de algemene geschiedenis, die vervolgens machtsverschillen ontwikkelden in onze huidig systeem van kennisproductie en -reproductie. De focus in mijn praktijk is verdeeld over drie hoofdlijnen: denkbeeldige en concrete ruimtes creëren, muziek en ritme en Amazigh studies. Die zijn telkens gerelateerd aan vragen over toepassing, betekenis, hiërarchie, relevantie en classificatie van kennis. Ik ben geïnteresseerd in de dynamieken van het Middellandse zeegebied. Haar interessante geografische positie heeft veel uitwisselingen tussen Noord-Afrika, Zuid-Europa en West-Azië geproduceerd. Onze geschiedenisboeken focussen voornamelijk op de Grieken, Egyptenaren en Arabieren terwijl er over de Timazighin, die een fundamentele rol speelden in die regio, een enorme onwetendheid en marginalisatie heerst. 

Tafukt is het eerste deel van de reeks. Wat zal jouw uitgangspunt zijn?
Ik vertrek op een organische manier vanuit de Amazigh geschiedenis en samenleving, een matriarchale cultuur. Tijdens mijn onderzoek voor 7 over de zeven oud wereldwonderen kwam ik in aanraking met de godinnen Nithe, Tanit en Athena. Het Tritonmeer in Libië zou de geboorteplaats van Nithe zijn, een godin die zich later ontwikkelde naar Tanit en vervolgens de gedaante Athena kreeg. Het is interessant om te analyseren hoe hun historische verbinding en kennis via mythes door Amazighland, Egypte en Griekenland, reisde en bijdroeg aan de constructies en ontwikkelingen van de mensheid. Gedurende de 19e eeuw werden veel verhalen herschreven en vernietigd. Wetende dat racisme, kolonialisme en nationalisme een immense impact hadden op de constructie van de hedendaagse Westerse perspectieven, sta ik kritisch tegenover die welbepaalde historische canon. Er zijn heel weinig geschreven bronnen over de Amazigh epistemologie, maar in de orale cultuur, ambacht, kunst en verbeeldingskracht is er veel kennis aanwezig. Ik probeer in details en alledaagse aangelegenheden verbanden te zoeken die een collectieve futuristische geschiedenis kunnen construeren in de voorstelling. Dus het gaat niet enkel om kennis te nemen en die op het podium te brengen. Ik gebruik het gebrek aan documentatie en de marginalisatie als een inspirerende situatie om een alternatief verhaal te verbeelden.