Omdat het Verenigd Koninkrijk België als rode zone heeft aangeduid als gevolg van Covid-19, kan het gezelschap van Trajal Harrell helaas niet spelen op de aangekondigde data in Brussel. Wie al een ticket heeft gekocht, wordt gecontacteerd en terugbetaald.

Hedendaagse dans, voguing, Japanse butoh, antiek Grieks theater, performancekunst… Het elegante, subtiele vocabularium van de Amerikaanse choreograaf Trajal Harrell is beïnvloed door een brede waaier aan genres. Inspiratie voor Maggie the Cat vond Harrell bij Maggie, het getroebleerde maar stoere hoofdpersonage uit Tennessee Williams’ Cat on a Hot Tin Roof. Harrell verplaatste de focus echter van de rijke, witte familie naar de Afro-Amerikaanse bedienden. Voor deze voorstelling creëerde de choreograaf een interieur dat zich uitstrekt van de keuken en het salon tot de slaapkamer en de veranda. Op die manier reveleert en deconstrueert Harrell het sociale weefsel van een gesegregeerde samenleving. Ondertussen danst en voguet hij, en brengt hij een hommage aan het Amerikaanse Zuiden. De night-on-the-town-soundtrack past even goed in een nachtclub als in het theater. Na zijn bejubelde solo Dancer of the Year, die vorig jaar in première ging op het Kunstenfestivaldesarts, keert Harrell terug naar Brussel met een gracieuze choreografie die gedanst wordt met kussens, lakens en ander huisraad. Alsof de choreograaf drie maanden lang met z’n performers in een appartement opgesloten zat en de voorstelling daaruit ontpopte. Maggie the Cat is een vrolijk statement over de onzichtbare grenzen in de huizen van mensen en een verhaal dat je meeneemt langs de verborgen ruimtes van een canonieke klassieker.