Julius Eastman begon op zijn veertiende met pianospelen en werd al snel een talentvol pianist en componist. Hij was een van de eersten die minimalistische muziek vermengde met experimentele compositietechnieken. In zijn werk zocht Eastman naar een manier om klassieke muziek te combineren met zijn politieke strijd als Amerikaanse zwarte queer man. In composities als Crazy N*gg*r, Evil N*gg*er en Gay Guerrilla slaagde hij erin om het potentieel te tonen van ritme en dissonantie als politieke expressievormen. Hij overleed in 1989 en raakte op korte tijd zo goed als vergeten. Eastmans eigenwijze relatie tot ritmiek en zijn vondst om artistiek radicalisme te combineren met politieke statements inspireerde choreograaf en danser Calixto Neto. Met Crazy Evil Nigght creëert Neto een ruimte voor zwarte dansers en pianisten: een forum om te spelen en te luisteren naar composities, om de relatie tot choreografie en het lichaam te ervaren en te testen, om samen Eastmans teksten te lezen. Op de laatste dag stelt Neto de ruimte open voor het publiek, om er op een spontane manier het muzikale, choreografische en politieke potentieel van Julius Eastman te delen. Crazy Evil Nigght plaatst Eastmans praktijk daarmee ook ruimtelijk opnieuw in het centrum van de westerse muzikale canon