The Journey

In 2010 kreeg ik een blok marmer van 20-ton uit de Michelangelo groeve in Carrara (Italië). Precies een jaar geleden werd het gesteente gewonnen, naar de kust getransporteerd en op een schip geladen. Het schip begon aan een drie dagen durende symbolische route tussen Italië, Malta, Tunesië en Libië en het marmer werd tenslotte op een specifieke plek in de Middellandse zee gedropt. De zorgvuldig uitgestippelde en via GPS gevolgde route was ontworpen om bepaalde belangrijke plekken in het Middellands zeegebied te identificeren de verschillende arbitraire maritieme grenzen die olie- en gasconcessies afbakenen, gebieden waar militaire operaties plaatsvinden, en de migratieroute van een zeeschildpad die de patrouillelijnen van het Europees Grensagentschap FRONTEX kruist. Deze voor het grote publiek onzichtbare performance was mijn bijdrage aan het Kunstenfestivaldesarts 2021.

Tijdens de tocht begon ik het schip te beschouwen als een oor dat in staat is de realiteit boven en onder het zout wateroppervlak te capteren, dat geluidsfrequenties opvangt en de akoestische reikwijdte uitbreidt tot de Tunesische en Libische kust, de tijd overbrugt en verschillende gebieden en punten verbindt door geIuidsgolven. Het tijdens deze reis opgenomen geluid, beginnend met de extractie van het marmer, dan langs de kust van Malta en Tunesië en uiteindelijk leidend naar een plek in het midden van de zee, is het uitgangspunt van de hier gepresenteerde immersieve acht kanalen geluidscompositie. Het omvat het gebrom van machines, het onophoudelijke geruis van de zee, de liederen van zeevaarders en vissers, de unieke ritmische matrix en resonanties van antieke amforen. We namen de historische ‘schip in nood’ drumgeluiden opnieuw op met een percussie instrument en monteerden ze als begeleiding bij de woorden van Chamseddine Marzoug die de lichamen beschrijft die hij in het water of aangespoeld op de kust aantrof. De opnames met Marzoug gebeurden in een desolaat woestijnlandschap, een stortplaats waar hij al die lichamen had begraven. Op de achtergrond was het geluid van een slaand hek te horen dat als bij wonderbaarlijk toeval dezelfde frequentie had als de percussiepatronen van een schip in nood die we opgenomen hadden. Beide signalen smelten samen en zijn niet meer van elkaar te onderscheiden.

The Journey is de uitdieping van deze dimensie van luisteren, opnemen en componeren.

Elke avond gaan enkele gasten de metaforische black box binnen, waar ze live reflecties, poëzie of artistieke interventies toevoegen. Het zijn ontmoetingen die de immersieve soundscape een intieme dimensie geven. Een stem, een opname en een subjectief onderzoek naar de politiek van zichtbaarheid en onzichtbaarheid.

• Rossella Biscotti, april 2022

Sinthujan Varatharajah

Water weerspiegelt de hemel boven zijn oppervlak. Het getuigt echter ook van het land dat eraan grenst; van de wreedheden die erop plaatsvinden; van het geweld dat niet ophoudt waar land verdrinkt. Water is de plek waar menselijk geweld leert stromen, varen, zwemmen en verdrinken; watermassa’s vervuilend met menselijk afval. Sinthujan Varatharajah verbindt verschillende geschiedenissen van menselijke bewegingen op water en menselijke bewegingen van water, en onderzoekt hoe watermassa’s over onze hele wereld getuigen van menselijk geweld.

Attila Faravelli

Sinds een paar jaar is Attila Faravelli geïnteresseerd in het maken van mono field recordings met een Nagra III bandrecorder. Het ontbreken van ruimtelijk informatie door de mono-techniek onthult de handeling van het opnemen. In zijn performance voor The Journey wordt een deel van het voor de installatie verzameld materiaal in de originele geïsoleerde vorm afgespeeld, zoals het opgenomen werd. Daarna wordt het gearrangeerd en mondt het uit in een contrapunt van vele geluiden.

Joëlle Sambi

Misschien zijn sommige lichamen de radertjes van een grote machine. Misschien is het de macabere fabriek van de gefragmenteerde mensheid. Misschien moet je sterven met je huid aangevreten door het zout van de zee om op wat menselijkheid te kunnen rekenen. Misschien… misschien zijn vragen niet genoeg. Misschien zullen we ze blijven stellen. Ze daar neerzetten. Met of zonder lawaai. Net zo opzichtig als een oranje dierenriem verloren op een kapotte radar. Joëlle Sambi is dichteres, schrijfster en performster. Samen met geluidskunstenaar Nicolas Pommier creëert ze een geluidsslam en stelt ze onze menselijkheid in vraag, die aan het wegkwijnen is op het ritme van het onmenselijke Europese migratiebeleid.

Juan Pablo Pacheco Bejarano

Het vermogen om elkaar en de wereld op afstand aan te voelen is wat we tegenwoordig telepathie zouden kunnen noemen, een ervaring die door het internet voor de moderne mens steeds tastbaarder is geworden. Maar is digitale technologie de enige vorm van telepathie die er is? Welke andere netwerken, menselijk en niet-menselijk, onderhouden het sensationele web van de wereld? Voor de performatieve lezing when technology becomes a ruin on the ocean floor (“als technologie een ruïne wordt op de bodem van de oceaan”) zal Juan Pablo Pacheco Bejarano een reeks speculatieve associaties leggen tussen het internet, kolonialisme, mineralen en water. Hij zorgt zo voor een uitbreiding van de rol die de oceaan speelt in de geschiedenis van infrastructurele netwerken.

Sound design door Juan Pablo Pacheco Bejarano en Rodrigo Pacheco Bejarano