Een artistieke praktijk is niet alleen het resultaat van wat gepland is, het laat zich voeden door onvoorspelbare ontmoetingen en dingen die men zich vooraf niet had kunnen inbeelden. De Brusselse kunstscene wordt vaak omschreven als een netwerk van formele en informele uitwisselingen, samenwerkingen en kruisbestuivingen. Omdat artistieke praktijken door deze pandemie meer en meer in isolatie hebben moeten plaatsvinden, besluit het festival tijdens deze editie een tijdelijke en gedeelde artistieke residentie in het leven te roepen. Tien dagen lang werken vier artiesten, waarvan er drie in Brussel wonen, in vier ruimtes van de Kaaistudio’s. Daar werken ze elk aan verschillende onderzoeken met collectieve momenten van discussie. De beeldende kunstenaar Dina Mimi onderzoekt het verhaal van haar overgrootvader die in 1969 werd onderworpen aan medische tests in een Israëlisch militair ziekenhuis. Nikima Jagudajev verdiept zich in een onderzoek naar choreografie als levensvorm. Salvatore Calcagno dompelt zichzelf onder in een research naar cinema als een vorm van ontmoeting. Roland Gunst reflecteert over de erfenis van rubber en het potentieel ervan om een extra laag toe te voegen aan koloniale monumenten in Brussel. The School of Contamination opent haar deuren voor een nieuwe vorm van ‘besmetting’ en het belang ervan voor het kunstenveld en haar toekomst.

Dina Mimi, Grinding the Wind

Dina Mimi's voorstelling navigeert door de ontbrekende delen van het verhaal van haar overgrootvader, die in 1969 medische tests en een hartoperatie onderging in het Israëlische militaire hospitaal Tel Hashomer. Deze gebeurtenis veroorzaakte een reis door archieven, mondelinge geschiedenissen, dromen en boeken. Zoals ze uitlegt: "Net als een chirurg die natte dromen heeft over het inbrengen van een vinger in een hart tijdens een operatie, wordt mijn onderzoek naar de performatieve aspecten van een openhartoperatie ook ingegeven door verlangen. Het hart van mijn overgrootvader, verzegeld achter meer dan honderd hechtingen van zijn borst tot zijn middel, werd tot as gereduceerd als zijn laatste gebaar van zelfverbranding." Geconfronteerd met het mysterie van dit nu ontoegankelijke "archief", zoekt de kunstenares voor dit nieuwe project naar aanwijzingen om zijn afdaling in stilte en protest te begrijpen, en uiteindelijk zo zelfs in de dood.

Roland Gunst, Bewegende monumenten

Het principe dat organische containers zoals menselijke lichamen of andere beweeglijke structuren binnen de Luba-cultuur gezien worden als ‘lieu de mémoire’, clasht volledig met de Westerse constructie van geschiedenis en herinnering. Het verleden en vaak ook anti-democratische ideologieën en autoritaire leiders worden hier via monumenten op niet-kritische en statische wijze verheerlijkt. Fluïde vormen houden echter het potentieel in om statische, onderdrukkende architecturen open te breken. Trauma kan helen via monumenten in beweging, die een constant (her)positioneren van identiteiten mogelijk maken.

‘Lieux de memoires’ zijn ruimtes waarin de status quo niet zomaar aanvaard, maar onderhandeld wordt.

• Roland Gunst, Recto Verso, 25 Maart 2021

Salvatore Calcagno

Bellissima is een onderzoekslaboratorium gebaseerd op de gelijknamige film van Luchino Visconti, uitgebracht in 1951. Een uniek werk, onbekend bij het grote publiek, dat het verhaal vertelt van een moeder die bereid is alles te doen om van haar dochter de volgende grote filmster te maken. Door middel van een vrije bewerking van het scenario, biedt Salvatore Calcagno een portret van een arbeidersmilieu, gesust door dromen en beroofd van zijn illusies, een satire op de filmindustrie en een ontmoeting met een stad en haar inwoners.

Nikima Jagudajev

Basically is een doorlopend live project van choreografe Nikima Jagudajev. Het wordt in samenwerking ontwikkeld en gecontextualiseerd als een herscholing waarin ruimte wordt gemaakt voor het koesteren en delen van onze perversies. Samen zullen we werken aan niet-lineaire choreografieën die in zichzelf vouwen als portalen door de tijd en fuga-achtige contrapuntische melodieën. Dagelijkse I Ching afgietsels zullen ons lokaliseren in een wankel universum en ongeplande tijd zal ruimte laten voor onvoorziene omstandigheden. Als bezoekers de studio binnenkomen, worden ze betrokken bij het maken en opnieuw maken van deze omgeving; een socialiteit van verschil waarin alle elementen collectief de ruimte vormen en afwijken.