François Chaignaud studeerde in 2003 af aan het Conservatoire National Supérieur de Musique et de Danse de Paris. Hij werkte voor verschillende choreografen en heeft zelf voorstellingen gemaakt waarin dans en zang een prominente plaats innemen, op het kruispunt van verschillende inspiratiebronnen. Chaignaud is ook historicus en publiceerde L’Affaire Berger-Levrault : le féminisme à l’épreuve (1898-1905). Dit bijzonder werk zal ervoor zorgen dat hij een aantal samenwerkingen initieert, meer bepaald met Marie Caroline Hominal (Duchesses, 2009) en Théo Mercier (Radio Vinci Park, 2016). Een dialoog tussen François Chaignaud en Cecilia Bengolea fungeerde als een vruchtbare bodem voor werk dat in de hele wereld werd gepresenteerd, zoals Pâquerette (2008), Sylphides (2009), en DubLove (2013-2016). In 2017 maakt François Chaignaud in samenwerking met Nino Laisné Romances inciertos, un autre Orlando, een voorstelling over androgyne personages uit de barokke Spaanse folklore. In 2018 maakt hij Soufflette, een stuk voor 14 danseressen en dansers van Ballet Carte Blanche uit Noorwegen. In 2019 werkt hij samen met Marie-Pierre Brébant aan de voorstelling Symphonia Harmoniæ Cælesitum Revelationum, vertrekkend vanuit het volledige muzikale œuvre van Hildegarde von Bingen. In 2020 tekent hij met Akaji Maro, de icoon uit het butoh, de voorstelling GOLD SHOWER uit. In datzelfde jaar regisseert hij de choreografie Un Bolero met Dominique Brun en het orkest Les Siècles naar het werk van Bronislava Nijinska.

Geoffroy Jourdain was al heel vroeg betrokken bij de leiding van vocale ensembles. Gelijktijdig met zijn studies musicologie aan de Sorbonne en onderzoek naar de achtergrond van italiaanse musicals in verschillende Europese bibliotheken, richt hij als student, Cris de Paris op. Hij wordt snel erkend voor de lef van zijn artistiek project en voor zijn engagement ten dienste van hedendaagse creaties. Hij interesseert zich voor de uitvoering van creatiemethodes van vernieuwde muzikale voorstellingen. Hij laat zich hiervoor omringen door regisseurs, acteurs, choréografen en beeldend kunstenaars. Hij realiseerde werken van Beat Furrer, Mauro Lanza, Marco Stroppa, Francesco Filidei, Oscar Strasnoy (waarvan de opera Cachafaz), Ivan Fedele, maar koestert evenzeer een passie voor het repertoire van de 17e en 18e eeuw en voor ethnomusicologie.