De duur van zacht detail

De twee volgende fragmenten werden oorspronkelijk gepubliceerd in Durations of Soft Detail. A Companionate Reader for Weathering geschreven door dramaturge Dages Juvilier Keates naar aanleiding van de première van Weathering tijdens New York Live Arts in april 2023.

Vasthouden en vastgehouden worden

[...] Weathering probeert onze zintuigen onder druk te zetten, ons te laten voelen via een kakofonie van zintuiglijke waarnemingen, een synesthetische overvloed van lichamen en dingen, het menselijke en het niet-menselijke samengeperst – alles op de rand van extase en instorting.
Er ligt een acuut gevoel van risico besloten in wat er van de performers wordt gevraagd: lichamen vliegen door de ruimte en botsen tegen elkaar op een constant ronddraaiend platform, sap en zweet en vuil – allerlei nattigheid onder de voeten –, uitglijden en vallen, je aandacht verdelen tussen vocaliseren/harmoniseren en rennen/duwen/vallen, doordraaien, iemands lichaam boven je hoofd heffen en houden tot je het gewicht niet meer kan dragen... En dan is er ook nog de angst die voortvloeit uit het blootgesteld zijn; de barrières van training en verfijning en afstand vallen allemaal weg. Je kunt je niet verschuilen achter je danstechniek, je kunt niet ontsnappen aan de indringende aandacht van de andere performers, de regisseur, het publiek – je focus op jezelf. Je kunt niet aan jezelf ontsnappen! Het gaat allemaal te langzaam of te snel, te intiem, te dichtbij, te wild, te veeleisend. [...]
In Weathering is er geen grote held, geen stersolist – elke performer bevindt zich voortdurend tegelijk in het middel- punt en in de periferie van het werk. Zelfs als mijn aandacht even blijft hangen bij de actie van één performer –geplette bloemblaadjes die uit Cara’s handen vallen, Shayla’s gezicht wanneer ze haar hoofd optilt en de ruimte afspeurt, James die lippenbalsem aanbrengt – ben ik me bewust van de kolkende activiteit om hen heen, de wilde complexe werktuiglijke coördinatie van iedereen die tegelijk beweegt. In theorie weet ik dat alles wat ik doe invloed heeft op en beïnvloed wordt door de wereld om me heen. Niets gebeurt geïsoleerd. Toch vergeet ik dit. En vaak helpt performen me dit te vergeten. Ik kan mijn ogen laten rusten op de unieke verschijning 4 van excellentie, iemands zeldzame en unieke talenten vieren, één lichaam zien oprijzen uit de zee van ons allemaal en de schijnwerpers opeisen. Deze manier van aandacht viert het individu; het zorgt ervoor dat ik mijn eigen individuele dans wil creëren en anderen mijn eigenste ik wil laten vieren. Weathering herinnert me eraan dat schittering altijd voortkomt uit collectiviteit. Mijn kracht stroomt door het veld van relaties dat mij voortbrengt en waaraan ik gebonden ben.

Dit is een van de centrale lessen van Weathering: de enige manier om door de crisis van het leven heen te komen is door diep en nederig aandacht te schenken aan een voortdurend verschuivende relationele matrix van wederzijdse hulp, wederzijds plezier en wederzijds lijden. Wat is het mooi en stimulerend om getuige te zijn van zowel de grilligheid als de overdrijving van deze les. Het is inspirerend (we kunnen dit! we kunnen een leven leiden in deze chaotische tijden!) en ook huiveringwekkend (?) / ontnuchterend (“Er komt geen einde aan wat een levende wereld van je zal eisen”). Er komt geen einde aan de details. En er komt geen einde aan de ingewikkelde, veeleisende processen van mijn lichaam; mijn lichaam is altijd in de weer. Ik beweeg voortdurend in relatie tot anderen; ik moet nadenken over de ethiek van zorg, van uitbuiting, van liefde – de arbeid van onze onderlinge afhankelijkheid.

• Fragmenten uit een tekst geschreven door Jesse Zaritt

Jesse Zaritt is danskunstenaar gevestigd in Brooklyn, NY. Hij is eveneens Assistent-Professor aan de University of the Arts in Philadelphia.
 

Strijdwagens van vlees

Hun gewicht ligt bovenop me
Gesloten oogleden samengetrokken kringspieren
We sluiten hun huiden van reekalf met kronkelende
slangen die aan hun wangen likken
Al snel zijn er nog meer handen op mij en mijn eigen
handen dwalen af naar anderen
Een gruwelijke puinhoop
Vormt zich op de bodem van de geul
Verblind
Je moet gaan liggen
Je kunt alleen op de tast naar buiten
Als je weggaat weet ik wat het is om een man te zijn
zonder benen
Ik weet even hoe fantoomledematen aanvoelen

Kut, pik en ballen

Je kijkt in de spiegel terwijl je je scheert
Ik zit op het toilet mijn tanden te poetsen
Jij zegt
Mijn parasieten leven nu in jou
Dank je wel?
zeg ik
Maar het klinkt als
Drab en vel

Mijn roestige keukenmeshanden vinden je gezicht
ertussen

Vervuiling bedekt bergen
Vogels botsen tegen glas
Ze lijdt helse pijn maar geeft niet op
Ik trek het haar van de tweeling omhoog uit afvoeren
Pluk hun nonchalante vlekken van kussenslopen
Een hand gebald tot een vuist
Vingers tegen elkaar gedrukt
Iedereen is aan het feesten
Zeg jij

De achterkant van een dij gekruist over de voorkant
van de andere
De ene voet rustend op de andere
Stukken schelp vlogen op een goeie halve meter
van mijn hoofd
Het voelt zo goed om weer te feesten na zo lang
binnen vast te zitten
Om te stoten en te kronkelen
Ik val met een plof
Mijn harnas
Klettert
Op mij
Je bekken komt omhoog
Alsof het iets in de lucht zoekt

zweet, zaad, melk, spuug, bloed
Ik wil niemand laten schrikken als ik op ze afkom
vanuit de mist
Denkend dat ik de vijand ben
Experten voorspellen de toekomst
Maken de toekomst
Natuurbranden van
Verontwaardiging en
Angst maken
We willen wanhopig de uitkomst weten
Wanhopig om de uitkomst te weten
Wanhopig om de uitkomst te weten
Ze trokken eerst de koppen van offerdieren terug
Ik spuw schuimende tandpasta in het toilet

Het was diep, warm, en heel nat
schommelende sporen van strelingen, herinneringen
van zijde, wol, fluweel
Mijn vingers werden bijna naar binnen gezogen
Ze leidt me naar haar geparfumeerde borst
Lachend terwijl ze huilde
Lip tegen lip
Tong tegen gehemelte
Tanden tegen tanden
Achterover gewrongen
Je gezicht een masker van pijn

We vouwen onze handen om zijn nek
Een geurig briesje vult de spelonk van mijn mond

Dringt aan om losgelaten te worden
Gelukkig zitten we niet vast in een eeuwigdurende geeuw
Die voor altijd door ons heen rolt
Sletterige Geeuw gaat altijd verder
Hoe ver heeft ze gereisd?
Hoe oud is haar roes?
Ik duw je helemaal door de kooi en in
het hek
Ze komen en trekken ons uit elkaar

Om te voelen of ze nog leefden
zouden hun handen in een bloederige puinhoop van vlees
worden gestoken
We kwamen ook losse ledematen tegen
Je duwt me met mijn gezicht naar beneden
Dan, in extase, als een veulen bij zijn grazende moeder,
met blozende wangen en de betovering van Aphrodite in
zijn ogen, klimmen we naar beneden in donkere, verticale
putten, eindeloze ladders afdalend en ons wurmend door
vochtige kruipgangen, naar lage ondergrondse kamers

• Faye Driscoll, 2023