LAAT HET HARNAS VALLEN

De volgende tekst is een transcriptie van een gesprek tussen Clara Furey, dramaturge Aïsha Sasha John en performeur Justin De Luna. Samen hebben ze het over het ontstaan van UNARMOURED. 

Aïsha – Ik ga de opname starten. Ik heb het bestand gecontroleerd en het werkt, dus alles is in orde.

Clara – Oké. Ik ga het toch met mijn gsm doen, voor het geval dat.

A – Ja, ja. Natuurlijk. Natuurlijk. Ik hou van het idee dat je begint bij je buik en je dan misschien je weg vindt naar het ding via een andere weg.

C – Dat zal ik doen. Dus, oké. Ik haal herinneringen aan erotiek op uit mijn kindertijd, herinneringen van toen ik ongeveer vijf jaar oud was. Ik speelde vaak met een tweeling die een beetje ouder was, Lorraine en Rachel. Ze woonden op het platteland.

En we speelden vaak op een waterbed. Ik denk dat dat mijn eerste herinneringen zijn aan hoe wankel, onstabiel en heerlijk het voelt om samen in een ruimte te zijn. Er was een erotisch spel tussen ons drie. En ze introduceerden me op een manier, “ga op je buik op het water liggen en geniet van hoe goed dat voelt.”

En dat is me tot op vandaag bijgebleven als een hoogtepunt van hoe krachtig energie werkt, en hoe weinig er nodig is, en hoe abstract en tegelijkertijd seksueel dingen kunnen zijn. Het was mijn ontdekking van seksueel genot.

Het waterbed voelde als een vlot op de oceaan. We konden met elkaar interageren op een manier die niet eens een rollenspel was. Het ging er gewoon om dat we daar lagen, erop bewogen en het gewicht van elkaars bewegingen van de ene naar de andere golfde. Het is een plek waar ik graag naar zou terugkeren in termen van gewaarwordingen, gevoelens, vrijheid en schaamteloosheid.

Het was speels. Het was ook gedeeld. We waren één met het water...

Dat gevoel is doorgedrongen in mijn manier van zijn in dit werk. We zijn samen maar ook heel alleen en we hebben daar vrede mee. We willen een verbinding met ons eigen ware zelf zonder de aanwezigheid van anderen te vergeten of te ontkennen.

A – Ja, zo is het, ja.

C – Hoewel dat niet is wat je zou zoeken op een podium, was het voor mij een ruimte die ik mezelf de laatste twee jaar heb gegeven om na te denken over hoe ik mijn lichaam opnieuw wil bewonen. Hoe wil ik opnieuw verbinden met mijn plezier? En hoe wil ik bepaalde aspecten van hoe ik zou moeten zijn loslaten?

A – Het klopt dat dat soort van spel of de uitnodiging om samen sensueel te zijn in een hoek wordt gedreven door seks of andere soorten spel die gesanctioneerd worden, of sport, wat ook heel fysiek en sensueel is.

Niet dat seks niks met spel te maken heeft, maar je kiest wel met wie je seks hebt op basis van je verlangen naar die persoon, terwijl het in je kindertijd erotisch is om simpelweg in aanraking te komen met een object of de aarde of wat dan ook.

Ik herhaal en spiegel maar een beetje wat je tegen jezelf zegt in de hoop dat de associaties zullen blijven komen. Maar dit gevoel van individueel en toch gedeeld zijn, en dat je niet beschaamd bent om zoveel genot toe te laten in je lichaam in het bijzijn van anderen, omdat je nog niet weet dat je jezelf ervoor hoort te schamen.

C – Wacht, sorry. Er komen mensen aan. Ik verplaats me even naar een andere ruimte dus ik ga dit even pauzeren.

A – Oké, ja.

C – Ik ga naar een andere ruimte omdat ik wil dat de opname goed is. Een momentje. Ik vind wel iets vlakbij.

A – Ja, ja, ja.

C – Hallo iedereen.

A – Hey.

Justin – Hey.

C – Ik ga naar een andere ruimte zodat we vrij kunnen spreken. Iedereen kan vrij spreken. Dat is fijn.

J – ‘k Zie je graag.

A – ‘k Zie je graag.

C – Is dit oké?

A – Ja, dit is oké. Maar weet je wat? Ik ben blij dat je ergens anders zit want ik wil echt weten hoe het zit. Waarom vond je het precies zo moeilijk om toegang te krijgen tot deze erotische energie of dit materiaal? Op welke manier was het moeilijk?

C – Niets in scène zetten, niet performen, oprecht zijn... dat was een uitdaging. Het loslaten van het verlangen om te pleasen. Dat alles loslaten is een beetje als een sprong in het duister of accepteren dat je alleen zal sterven. Ik weet eigenlijk niet hoe ik het moet verwoorden. Het is alsof ik alleen ben met dit gevoel. Ik rijd op mijn eigen onzichtbare paard.

A – Maar nu ben ik nieuwsgierig naar de spanningsboog van je werk, volg je die? Of wat is het verband tussen de boog die je al dan niet in gedachten hebt en deze kwestie van het harnas? Ik denk dat ik me vooral afvraag of dat zal uitgetrokken worden. Krijgen we een ongepantserd lichaam te zien?

C – Ik moet denken aan Brian die iets moois schreef over het werk dat hij met ons heeft gedeeld en waarin hij het podium op gaat nadat hij een strijd heeft verloren en hij zijn harnas daar heeft achtergelaten. Hij liet het achter, het is weg. En het maakt hem niets uit omdat hij een nieuw harnas gaat bouwen, binnen in zichzelf.

A – We hebben hardheid nodig. Hardheid is niet slecht. We willen geen zwakke ruggengraat, toch?

C – Ik denk niet dat we ons harnas in de spanningsboog van het werk op een lineaire manier zullen uittrekken. Ik denk dat we stukjes harnas verwijderd zullen zien worden en dat er ook stukjes zullen worden heropgebouwd.

Ik zie het niet als een langzame onthulling van zachtheid. Ik bedoel, net zoals tijd circulair is, komen er stukjes tevoorschijn en vallen ze terug weg. En daardoor duiken er verschillende vormen van erotiek op.

A – Je zei dat er een paar gaten zijn of een paar overgangen waar je nog aan werkt. Voelde het, gezien de aard van het materiaal, lastig om daar mee om te gaan?

C – Heel moeilijk. Hoe geraak je zelfs uit een waterbed? Wat is een besluit? Hoe zeg je dat je er klaar mee bent? Want er is geen eindspel. Er is geen orgasme. Dus wat dan wel?

Ik zie het als volgt: “Het is niet het einde of verder gaan maar het is een verplaatsing naar een ander universum, een nieuwe opstelling.”

Dus dat is mijn strategie geweest. Omdat we anders nooit van de grond zouden komen. Er was geen ontsnapping mogelijk uit dit water.

A – Ja, ja, ja. Maar we geraken ook verveeld en worden moe. Dingen eindigen.

C – Ja. Inderdaad. Dat is het. We zijn niet oneindig. We zijn eindig. We hebben een beperkte hoeveelheid aandacht.