EEN DIEPE DUIK

several attempts at braiding my way home ontstond vanuit een gevoel van verlangen. We verlangden naar een thuis, een plek waar we kunnen dromen en uitrusten. Een plek die onze meerlagigheid als queer afro-nordic verwanten viert en beschermt. We maakten een stuk door te mediteren, schrijven, praten en dromen over hoe een plek als een echte thuis zou kunnen aanvoelen. Hoe zou het eruit zien? Hoe zou er gecommuniceerd worden? Hoe zou men erin kunnen bewegen?
We doken in een aantal van de verhalen en praktijken van onze voorouders. We zwommen met zeezoogdieren. We luisterden naar Crystallmess, Robert Glasper, Erykah Badu en Where I’m from van Digable Planets. We maakten dit stuk met tranen van opluchting, met buikschuddend gelach, met lange douches en te weinig slaap, met dutjes, conflicten en openbaringen, met een gevoel van verloren zijn, zich thuis voelen en zich opnieuw verloren voelen, met het bedriegerssyndroom en eindeloze gesprekken aan de eettafel, met zwemmen in koude Zweedse wateren en verlangen naar een warm bad, met het lezen van teksten van zwarte feministen, lekker eten koken en uiteindelijk samen schrijven. We nemen je graag mee langs een aantal kern-
elementen van het stuk en we nemen afscheid met een cadeautje van ons voor jou.

onverdronken | lezen en schrijven

Het boek Undrowned: Black Feminist Lessons from Marine Mammals van Alexis Pauline Gumbs speelde een belangrijke rol in ons onderzoeksproces. Toen we het stuk maakten, startten we de dag met het lezen van een hoofdstuk uit het boek en deden we samen de begeleidende oefening aan het einde van elk hoofdstuk. De manier waarop Gumbs schrijft over Zeezoogdieren deed ons dromen. We zagen onszelf als magische wezens. Het was in veel opzichten een uitdaging om te proberen een formulering te vinden voor wat een thuis voor ons betekende maar Gumbs’ boek hielp ons om op een helende manier naar onze ervaringen te kijken. Door het boek te lezen en de oefeningen toe te passen, voelde het schrijfproces vanzelfsprekend aan. We haalden inspiratie uit een flow state-schrijfproces om de choreografie uit te tekenen.

walrussen | zintuiglijk haar

Walrussen gaan af op hun snorharen om te navigeren. Ze zwemmen door oceanen erop vertrouwend dat elke haarlok hen op het juiste pad zal leiden. Ze nodigen ons uit om te mediteren over wat haar betekent en ze moedigen ons aan om te luisteren naar wat ons haar heeft meegemaakt en hoe dat aanvoelt. Dit deed ons denken aan avonden waarop onze tante ons haar vlechtte om onze krullen te beschermen. Ze zorgde voor alle ervaringen en herinneringen die in onze haren besloten lagen. Dat bracht ons bij de intelligentie van ons haar, en dat als we van heel dichtbij luisterden het ons misschien kon helpen in onze zoektocht naar een thuis.

In het stuk ontvlecht Adam hun haar en maakt het vast aan een weefwerk dat achteraan het podium hangt. Net zoals haar groeit het weefwerk, bewaart het herinneringen en emoties van elk intiem moment beleefd met Adam. Zo creëren we langzaam en zorgzaam een tijdslijn die de geschiedenis van het stuk in zich draagt.

clymenedolfijnen | botfusie

Gumbs vertelt ons het verhaal van hoe dolfijnen vinnen ontwikkelden. Dolfijnen waren dieren die over het land zwierven maar toen ze hun weg naar de oceaan vonden, begonnen ze langzaam vinnen te ontwikkelen om in het water in evenwicht te blijven en te navigeren in deze nieuwe omgeving. Gumbs stelt de vraag naar wat we hiervan kunnen leren.

Deze vraag deed ons nadenken en dromen over het vermogen van ons lichaam om een gedaanteverwisseling te ondergaan om onszelf door omgevingen te loodsen waarin we ons onveilig en uit evenwicht voelen. Het deed ons eveneens denken aan een auto-immuunziekte die door onze stamboom loopt en die doorheen de tijd botfusie veroorzaakt. Hieruit ontwikkelden we een partituur waarin het samenvoegen van botten een manier wordt om onze lichamen opnieuw te verbeelden en te transformeren als plaatsen om te dromen en te manifesteren.

stank face | waardering en plezier

Stank face is een gezichtsuitdrukking die haar oorsprong kent in de Afro-Amerikaanse funkmuziek. De gezichts-uitdrukking zou ontstaan zijn tijdens de concerten van James Brown waar het publiek zoveel danste dat het in de concertzaal naar zweet begon te stinken. De geur werd geassocieerd met goeie muziek die mensen deed dansen en dus ook de gezichtsuitdrukking waaruit blijkt dat je iets stinkends geroken hebt. Zo werd de stank face geassocieerd met plezier en waardering. In ons stuk draaien we dat proces om en gebruiken we de stank face en versies ervan als catalysator om plezier en waardering in het lichaam te tonen.

partituur | haaraanraking

(kan alleen of in groep geoefend worden)

We sturen je naar huis met een partituur die we voor jou hebben gemaakt, geïnspireerd door Alexis Pauline Gumbs. Het is een partituur die je haar viert en aandacht geeft. We interpreteren haar hier als elk haar dat je op je lichaam hebt. Of het nu op je lichaam groeit, dan wel een haarlok is. Of het nu extensions zijn dan wel een pruik, een toupet of iets anders. Of het nu lang, vol of indrukwekkend is of bijna niet opvalt. Lees eerst de volledige partituur alvorens van start te gaan.

1. Lig neer of zit rechtop in een comfortabele houding en sluit je ogen.

2. Richt je aandacht op je hoofdhaar. Als je geen hoofdhaar hebt, kies een andere zone op je lichaam waar je wel haar hebt.

3. Probeer dit haar te voelen. Misschien voel je hoe de lucht erdoorheen gaat? Misschien is de huid eronder warmer dan andere delen van je huid? Misschien kun je voelen hoe het haar tegen kledij die je draagt aandrukt? Misschien voel je het gewicht van het haar? Misschien voel je nu niets in deze zone en dat is prima.

4. Nadat je tijd besteedde aan deze zone, richt dan je aandacht op de volgende harige zone van je lichaam. Ga van de bovenkant van je hoofd naar je tenen. Neem hiervoor alle tijd.

5. Als je door je hele lichaam bent gegaan, kun je je aandacht verbreden naar het haar op je hele lichaam. Hou nog steeds je ogen gesloten en beweeg langzaam om te zien hoe dit de haren op je lichaam beïnvloedt. Misschien voel je hoe je haar in contact komt met de grond, of hoe lucht door je haar streelt. Gebruik je haar als sensor of antenne om te oordelen hoe ver van of hoe dicht je staat bij de dingen die je omringen in de ruimte waarin je je bevindt. Hoe kun je je haar gebruiken om door de ruimte te navigeren. Probeer traag te bewegen.

6. Als je het gevoel hebt klaar te zijn, ga dan opnieuw liggen of zit in een comfortabele positie. Haal drie keer diep adem en open langzaam je ogen.

7. Hoe voelde het? Neem de tijd om je ervaring neer te schrijven of spreek erover met vrienden.

Amina Seid Tahir & Adam Seid Tahir
April 2023