19 — 22.05.2023
Dana Michel blinkt uit in het creëren van situaties met een ongrijpbare logica. Haar praktijk ontwijkt elke vorm van binariteit of lineariteit; ze deconstrueert normatief gedrag en verkiest absurditeit boven provocatie. Michel bevraagt onze manier van bestaan met humor en doortastendheid. Na het succesvolle CUTLASS SPRING (2019) komt ze terug naar Brussel met haar meest ambitieuze soloproject tot nog toe. Ze vertrekt vanuit de vraag: als we onszelf niet kunnen zijn op het werk, maar daar wel het grootste deel van onze tijd doorbrengen – wat voor levens leiden we dan? Haar antwoord is een artistieke reflectie op de werkomgeving, waarbij ze dagelijkse handelingen transformeert tot choreografische experimenten. Echter, elke handeling wordt onderbroken, of lijkt vast te lopen, alsof haar lichaam gevangen zit in de automatismen van een routineuze herhaling. Tijdens een drie uur durende performance in de grote open space van MAD, evoceert Michel de esthetiek van een volledige werkdag. Het resultaat is een tragikomische choreografie die op eigenzinnige wijze het evenwicht tussen werk- en privéleven in vraag stelt, en tegelijkertijd nieuwe manieren van werken openbaart.
Gesprek met Dana Michel
MIKE is voor mij de gelegenheid om de cultuur van het “werk” te verkennen via een performatieve reflectie. Deze reflectie is geworteld in mijn bedrijfsstudies en kantoorervaring, die mij in het verleden hebben gevormd, in mijn persoonlijke en professionele admini-stratieve activiteiten in het heden, en in het creëren van een duurzame toekomst waarin werk niet meer is wat het is, maar wat we zijn.
- Dana Michel
- April 2023
U creëert via lange research- en creatieprocessen. Kan u ons iets vertellen over uw relatie met tijd?
Het is heel belangrijk voor mij om veel tijd door te brengen met iets; het stelt me in staat te weten, aan te voelen of ik op m’n gemak ben met dit of dat. Ik hou er niet van om de studio in te trekken en tegen mezelf te zeggen dat ik twee uur heb om materiaal te vinden. Het is natuurlijker voor mij om 10 uur voor de boeg te hebben zonder specifiek doel, om open te staan voor de vragen die door mijn hoofd spelen, en om erop te vertrouwen dat ze me in de goede richting zullen sturen.
Wat ik met het publiek deel, is iets als een amalgaam, een soort gedachtensysteem waarmee ik voldoende tijd heb doorgebracht om het op verschillende manieren in het openbaar te verkennen. Waar het mij om te doen is, is heel intiem te worden met deze reflecties en die intimiteit te delen, te delen dat ik bezig ben met werken op een vraag.
Uit de manier waarop u de materialen en de dimensies behandelt, spreekt een zekere horizontaliteit. Hangt die ecologie samen met de tijd die u nodig hebt om te creëren en met de keuze voor een duur van drie uur voor deze performance?
Ik neem veel informatie op als onderdeel van mijn proces. En die komt inderdaad horizontaal binnen, niet hiërarchisch. De vragen of de onderwerpen kunnen net zoveel gewicht hebben als een kleur, een textuur, een object, een geur, enz.
Doorgaans geef ik mezelf drie jaar om een stuk te maken, en alles wat er tussen twee projecten gebeurt is belangrijk, het helpt me om zicht te krijgen op wat ik ga doen en waar het vandaan komt. Tijdens een carte blanche in het Musée d’art contemporain van Montréal, als onderdeel van de tentoonstelling Françoise Sullivan, heb ik geëxperimenteerd met voorstellingen van drie uur, en ik vond het geweldig. Ik voelde dat het echt de juiste lengte voor mij was. Als een heel smakelijke manier om te experimenteren. Ik heb er veel plezier in.
Uiteraard was een formaat van één uur in mijn vorige stukken nu ook weer geen kwelling. En ik hou van de theater-ruimte, de belichting. Maar ik wilde loskomen van die kaders, al die formele beperkingen in vraag stellen, uitdagen en technisch heel light zijn. Ik ben niet de eerste die een lange duur wil beleven. Vertragen is extreem ondergewaardeerd in de wereld. Het is mijn manier om met de tijd om te gaan en mezelf te respecteren.
De notie van vertrouwen zit duidelijk in het stuk. Hoe werkt u daar concreet mee?
Dat weet ik niet precies. Maar ik weet dat die notie van vertrouwen er is, dat ze in alles doorstraalt en de keuzes zal bepalen die ik ga maken. Als ik besluit aan dit onderwerp te werken, is dat met een goede reden, omdat ik er echt aan moet werken en ik denk niet dat ik de enige ben, dus ik vertrouw erop dat het weerklank zal vinden bij het publiek. Ik probeer niet een bepaald punt te illustreren.
In elk van uw projecten komt een droom voor de samenleving naar voren. Zou je kunnen spreken van een verlangen om de marge naar het centrum te brengen of om het centrum te doen ontploffen?
Ja, absoluut. Ik denk dat deze droom voor de samenleving nog vrij ongedefinieerd en ongeschreven is. Elk project dat ik ontwikkel, elk gesprek dat ik voer, vertelt me meer over de dingen die me bezig houden en waarom ik bekommerd ben. Ik ben vooral geïnteresseerd in het creëren van meer ruimte voor een diversiteit aan perspectieven, en dit om te kunnen reageren op verschillende manieren van zijn en van leven.
Het lijkt vrij duidelijk dat onze samenlevingen zijn gebouwd op modellen van efficiëntie door mensen die over het algemeen niet gezond zijn. Diezelfde mensen nemen belangrijke beslissingen die ons leven beïnvloeden. Dat is beangstigend. Het klinkt misschien neerbuigend als ik het zo zeg, maar ik wil absoluut dat we ons allemaal meer bewust worden van deze dynamiek. Het is duidelijk dat deze beperkingen, dit gebrek aan vitale ruimte ten grondslag liggen aan ziekten en aandoeningen. Al mijn werk is gericht op het losser maken van de sociale teugels, gedragingen, en in die zin op het genereren van meer ruimte. Het lijkt me dat dit de enige manier is om samen te evolueren: meer ruimte creëren voor iedereen. Dit is misschien een idealistische visie, en tegelijkertijd ook weer niet.
- Interview afgenomen door Enora Rivière in februari 2023 voor Festival TransAmérique 2023.
- Enora Rivière is choreografe, danseres, schrijfster en voorziet audiodescriptie bij dans. Ze woont momenteel in Montréal, werkt al twintig jaar in Frankrijk en heeft samenwerkingen aan beide zijden van de oceaan. Haar werk en haar reflecties stellen de praktijk van de dans, het beroep van danser·es, de kwestie van representatie, het discours over het beroep, de woorden van dansers en danseressen als politieke en esthetische ruimte in vraag.
*Een durational performance is een voorstelling die gebruik maakt van de duur en het verstrijken van de tijd, en kan een vorm van beproeving voor de performer inhouden. De volledige ervaring wordt aanbevolen, maar je kan vrij buitengaan en weer binnenkomen indien gewenst.
Presentatie: Kunstenfestivaldesarts, MAD Brussels
Gecreëerd en uitgevoerd door: Dana Michel | Artistieke medewerkers: Viva Delorme, Ellen Furey, Peter James, Heidi Louis, Tracy Maurice, Roscoe Michel, Karlyn Percil, Yoan Sorin | Scenografisch advies en technische leiding: Romain Guillet | Geluidsadvies: David Drury
Productie: SCORP CORPS/Viva Delorme, Dana Michel | Spreiding: Key Performance/Anna Skonecka, Koen Vanhove | Coproductie: Kunstenfestivaldesarts, Arsenic - Centre d'art scénique contemporain, Centre national des Arts, Festival TransAmériques, Julidans, MDT, Montpellier Danse, Moving in November, Wexner Center for the Arts of the Ohio State University in Colombus
Residenties: Kunstenfestivaldesarts, Alkantara, ANTI Festival, Centre national des Arts, Kinosaki International Arts Center en Kyoto Experiment, Künstlerhaus Mousonturm, Montpellier Danse creatieve residentie bij L'Agora - cité internationale de la danse met de steun van BNP Paribas Foundation, RIMI/IMIR SceneKunst, Shedhalle met de steun van Tanzhaus Zürich en de Ambassade van Canada in Zwitserland, The Chocolate Factory
Met de financiële steun van: Canada Council for the Arts, Conseil des Arts et des Lettres du Québec, Ministère des Relations internationales et de la Francophonie, Conseil des Arts de Montréal
Performances in Brussel met de steun van de Délégation générale du Québec in Brussel