Vijf dansers vormen samen met het decor zes sciencefictionachtige entiteiten, ‘Mossy’s’ genaamd. In het verlengde van eerder werk zet Louise Vanneste haar choreografische verkenning van de emotionele ruimte tussen mens en geologische fenomenen, meer bepaald de metamorfose van gesteente, voort.

In een caleidoscopische stijl – tussen choreografisch en literair schrijven – smeedt ze een dromerig universum op het kruispunt van verhaal en abstractie, van het menselijke en niet-menselijke, van het denkbeeldige en het tastbare. Geluid, tekst, licht, materie, lichamen en ruimte dialogeren in perfecte harmonie. Voor de scenografie werkt Vanneste samen met de Belgische beeldend kunstenaar Kasper Bosmans, eveneens een scherp observator van de manieren waarop beelden de grens tussen natuur en fictie aftasten. Bosmans’ werk fascineert, net zoals dat van Vanneste, door het gebruik van hyperexpressieve tekens die zich toch niet eenduidig laten interpreteren.

Met Mossy Eye Moor demonstreert Vanneste dat onze verbeelding de kracht heeft om verbinding te maken met wat anders is, groter dan onszelf, niet meteen waarneembaar. Ze ziet het menselijk lichaam als een voedingsbodem voor gedachtenkronkels en fysieke gewaarwordingen, in staat om ons te bevrijden van een gepolariseerde orde.