Twee geliefden maken ruzie op een strand wanneer plots een geest genaamd Analphabet verschijnt en het koppel probeert te bedaren. Alberto Cortés noemt zichzelf een marica andaluza (‘Andalusische flikker’), waarmee hij het excentrische perspectief belicht dat hem in staat stelde een unieke taal te ontwikkelen. Hij opent het festival met de voorstelling Analphabet, over een geest die rondzwerft op cruising spots, plaatsen in openlucht waar mannen seksuele ontmoetingen hebben.

In een beklemmend proza creëert Cortés een personage dat toxische relaties heelt. Hij put hiervoor uit eigen ervaringen waarbij hij als ‘irrationeel’ werd bestempeld, een label dat hij met dit stuk herdefinieert. Cortés laat zich ook inspireren door José Bergamíns La decadencia del analfabetismo en geeft kritiek op een maatschappij die poëzie opoffert voor rationele orde, waarin alles vastligt en leesbaar moet zijn, zoals het alfabet.

Op scène wordt hij begeleid door violiste Luz Prado, zijn lichaam vibreert alsof er woorden door zijn aders stromen. Cruising en poëzie: Analphabet klampt zich vast aan een wereld die voortdurend wordt bedreigd door het daglicht. Een avond die niet in woorden te vatten is en een onvergetelijke ervaring belooft te worden.