Bio

Korakrit Arunanondchai (Bangkok, 1986; woont en werkt tussen New York en Bangkok) is beeldend kunstenaar, filmmaker en verhalenverteller. Hij gebruikt zijn veelzijdige praktijk om verhalen te vertellen die ingebed zijn in culturele transplantatie en hybriditeit. Zijn oeuvre combineert fictie en poëzie en biedt synesthetische ervaringen met een veelheid aan onderwerpen, voornamelijk gebaseerd op het leven van familie, vrienden en collega's, maar ook op lokale mythen. Zijn belangrijkste institutionele solotentoonstellingen omvatten onder meer MoMA PS1, Palais de Tokyo, Kiasma, Ullens Center for Contemporary Art en S.M.A.K. Zijn werk was te zien op de Biënnale van Venetië, de Whitney Biënnale en Dhaka Art Summit. Korakrits werk is momenteel te zien in Kunsthall Trondheim en Fundação de Serralves. Komende tentoonstellingen zijn onder andere in Migros Museum, Zürich en Kunstverein Hamburg.

Diana Campbell Betancourt is een Princeton opgeleide Amerikaanse curator die sinds 2010 in Zuid-Azië en Zuidoost-Azië werkt, voornamelijk in India, Bangladesh en de Filippijnen. Ze zet zich in voor een transnationale kunstwereld, en haar pluriforme en langetermijnvisie richt zich op de belangen van ondervertegenwoordigde regio's en de meer gevestigde kunstenaars in een tal van forums. Sinds 2013 is ze de stichtende artistiek directrice van de Samdani Art Foundation in Dhaka, Bangladesh. Ze is bovendien ook hoofdcurator van de Dhaka Art Summit, waar ze de veelgeprezen edities van 2014, 2016, 2018 en 2020 leidde. Campbell Betancourt heeft de Dhaka Art Summit ontwikkeld tot een leidend onderzoeks- en tentoonstelling platform voor kunst uit Zuid-Azië. Dit platform brengt kunstenaars, architecten, curatoren en schrijvers uit heel Zuid-Azië samen, grotendeels door opdrachten gebaseerd op een model waarbij nieuw werk en tentoonstellingen in Bangladesh ontstaan. Daarnaast voegt ze een wetenschappelijk element toe, een groep die kritisch gaat nadenken over de moderne kunst geschiedenissen in en over Afrika, Zuid- en Zuidoost-Azië en hoe deze met elkaar verbindt, dit is in samenwerking met de Getty Foundation, Cornell University Center for Comparative Modernities, het Asia Art Archive, en de Samdani Art Foundation. Naast haar praktijk als tentoonstellingsmaker is Campbell Betancourt verantwoordelijk voor de ontwikkeling van de collectie van de Samdani Art Foundation en voor de internationale samenwerking met het oog op de opening van het permanente onderkomen van de stichting, Srihatta, het Samdani Art Centre and Sculpture Park in Sylhet. Naast haar werk in Bangladesh van 2016 tot 2018 was Campbell Betancourt ook de oprichtende artistiek directrice van Bellas Artes Projects in de Filippijnen, een non-profit internationaal residentie- en tentoonstellingsprogramma met locaties in Manila en Bataan, daarnaast was ze ook curator van Frieze Projects in Londen voor de edities 2018 en 2019 van de beurs. Ze is voorzitter van het bestuur van de Mumbai Art Room en adviseur van AFIELD, een wereldwijd netwerk van sociaal geëngageerde artistieke praktijken. Haar teksten zijn gepubliceerd door onder andere Mousse, Frieze, Art in America en het Museum of Modern Art (MoMA).

Lisette Lagnado (°1961 in Kinshasa, Congo R.D.C.) is onderzoekster, kunstcritica en onafhankelijk curator. Ze heeft een Master in Communicatie en Semiotiek en een PhD in Filosofie van de Universidade de São Paulo. Ze was een van de curatoren van de 11e Berlijnse Biënnale (2019-2020) en hoofdcurator van de 27e Biënal de São Paulo How to Live Together (2006). Ze was curator van Drifts and Derivations: Experiences, journeys and morphologies, samen met María Berríos (Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, Madrid, 2010), naast andere tentoonstellingen. Van 2014 tot 2017 was Lagnado directeur en curator van publieke programma's van de Escola de Artes Visuais do Parque Lage in Rio de Janeiro. Lagnado heeft een beurs van het Goethe Institut Rio de Janeiro om een onderzoek uit te voeren in geselecteerde musea in Duitsland, gericht op verschillende onderwerpen met betrekking tot dekolonisatie en geeft momenteel les in het programma As part of a journey aan de Hochschule für Künste Bremen.

Fania Noël-Thomassaint is een Afro Feministische activiste en promoveert momenteel in de sociologie aan The New School for Social Research in New York. Haar onderzoeksgebieden zijn Africana & Black Studies, kritische rassentheorieën, de Haïtiaanse diaspora en migratiebewegingen vanuit Haïti, zwarte, Caraïbische en materialistische feministen, en kapitalisme studies. Sinds 2015 is ze redactrice van het politieke tijdschrift over intersectionaliteit AssiégéEs, dat zij mede heeft opgericht. In 2019 verschijnt haar manifest Afro-communautaire : Appartenir à nous-mêmes bij Editions Syllepse.

Mireille-Tsheusi Robert is decoloniaal, deraciaal en feministisch trainer en auteur sinds 1999. Na een carrière als opvoedster van kwetsbare tieners, werd zij voorzitster van de Bamko vereniging, een vrouwencomité voor gelijkheid en rassengelijkheid. Zij heeft een master in onderwijs (Université Catholique de Louvain-La-Neuve) en is co-auteur van 6 boeken tussen 2013 en 2020. Haar favoriete thema's zijn de impact van racisme op kinderen, de discriminatie van raciale verenigingen, het dekoloniale werk van herinnering en genoegdoening, de representativiteit en vertegenwoordiging in de media van minderheden, in het bijzonder vrouwen, en de opleiding van sociale actoren die in contact staan met kwetsbare groepen. Mevrouw Robert staat aan de wieg van dekoloniale en vernieuwende projecten in België.

Sarah Diedro Jordão is communicatiestrateeg, antiracistisch activiste, intersectionele feminist, moderator en podcast producent. Haar laatste podcast creatie "Reclaiming our Joy" heroriënteert de vreugde van zwarte vrouwen en niet-binaire mensen als een daad van verzet. Als voormalig jongerenambassadeur voor het UN Women kantoor in Singapore en huidig expert-adviseur rond intersectionaliteit voor het Noord-Zuid Centrum van de Raad van Europa, heeft ze verschillende workshops rond raciale en sociale rechtvaardigheid gefaciliteerd voor organisaties en NGO's, en heeft ze gesprekken gemodereerd met kunstenaars, activisten en intellectuelen uit de Afrikaanse diaspora voor culturele instellingen in Brussel.

Cecilia Vicuña (°1948) is dichteres, activiste, geluids- en beeldend kunstenaar. Geboren in Chili, bedacht Vicuña de term "Arte Precario" (precaire kunst) in het midden van de jaren '60. Haar werk is opgenomen in de collecties van het MoMA, Museo Nacional de Bellas Artes, Guggenheim Museum, Tate Gallery, Museum of Fine Arts Boston en MALBA. Vicuña is stichtend lid van Artists for Democracy. Ze is auteur van 27 bundels over kunst en poëzie. Haar meest recente titels zijn New and Selected Poems of Cecilia Vicuña, Kelsey Street Press, 2018, en Cruz del Sur, Lumen, Chili 2021.

Sonali Gupta is een promovendus in de biofysica aan de Universiteit van Wisconsin - Madison. Haar promotieonderzoek bestudeert de principes van genetisch circuitontwerp voor het coderen van verschillende informatieverwerkingsfuncties in microben. Haar werk tracht het technische, het politieke en het metafysische te integreren. Recente publicaties zijn te vinden in Nature Communications en e-Flux.

Rolando Vázquez is docent en dekoloniaal denker. Hij wordt regelmatig uitgenodigd om keynotes te geven over dekolonialiteit aan academische en culturele instellingen. Vázquez is momenteel Associate Professor Sociologie aan het University College Roosevelt en Cluster Chair aan het University College Utrecht. Sinds 2010 leidt hij samen met Walter Mignolo de jaarlijkse Maria Lugones Decolonial Summer School, nu ondergebracht bij het Van Abbemuseum. In 2016 was hij, onder leiding van Gloria Wekker, co-auteur van het rapport "Let's do Diversity" van de Diversiteitscommissie van de Universiteit van Amsterdam. Vázquez' werk plaatst de vraag naar de mogelijkheid van een ethisch leven in de kern van het dekoloniale denken en pleit voor de dekoloniale transformatie van culturele en educatieve instellingen. Zijn meest recente publicatie is "Vistas of Modernity: Decolonial aesthesis and the End of the Contemporary" (Mondriaan Fonds 2020).

Amanda Piña: Mexicaans-Chileens-Oostenrijkse kunstenares en cultureel werkster die tussen Wenen en Mexico-Stad leeft. Haar werk houdt zich bezig met de dekolonisatie van kunst, waarbij de nadruk ligt op de politieke en sociale kracht van beweging. Haar werken zijn hedendaagse rituelen voor het tijdelijk ontmantelen van de ideologische scheidingen tussen modern en traditioneel, het menselijke, het dierlijke en het plantaardige, natuur en cultuur. Amanda Piña is geïnteresseerd in het maken van kunst voorbij het idee van een product en in het ontwikkelen van nieuwe kaders voor het creëren van betekenisvolle ervaringen. Haar werken werden gepresenteerd in gerenommeerde kunstinstellingen zoals Fondation Cartier pour l'Art Contemporain, Parijs, MUMOK Museum voor Moderne Kunst, TQW en ImpulsTanz Festival, in Wenen. DeSingel Antwerpen,STUK Leuven, Buda Kortrijk, Beursschouwburg Brussel, Royal festival Hall Londen, Museo Universitario del Chopo, Mexico City, Tanz NRW, Düsseldorf en HAU, Hebbel am Ufer in Berlijn, NAVE en Festival Internacional Santiago a Mil in Chili. Sinds 2008 leidt ze de galerie gespecialiseerd in uitgebreide choreografie en performance nadaLokal in Wenen, die ze samen met de Zwitserse beeldend kunstenaar Daniel Zimmermann heeft opgericht. Momenteel werkt ze aan de realisatie van het langetermijnproject Endangered Human Movements, gewijd aan bewegingen en culturele praktijken die al verdwenen zijn of met uitsterven bedreigd worden. Vier onderzoeksvolumes in het kader van dit project zijn reeds gerealiseerd, waaronder performances, installaties, video's, publicaties, curatoriële kaders, workshops en lezingen.

Adeola Naomi Aderemi is een meertalige, multilokale, Afro-Griekse, en multi-format kunstenaar, geleerde, curator, en genezer. Ze behaalde haar Masters of Science in Public Health aan de Birmingham City University. Ze is de oprichter en hoofdredacteur van Distinguished Diva. Ze werkt momenteel aan haar debuutdocumentaire over het leven en de ervaringen van Grieken van Afrikaanse afkomst (AfroGriek). Ze maakt gebruik van de integratie van holistische genezingspraktijken in beleidsruimtes en cultuur, en maakt gebruik van beschikbare modaliteiten van zorg over kwesties rond de bevrijding van zwarte vrouwen, gender rechtvaardigheid, gezondheid van vrouwen, en gelijke vertegenwoordiging van stemmen van vrouwen van Afrikaanse afkomst in de wereldwijde media. Haar werk in verschillende media heeft aandacht gekregen in publicaties als Women Under Siege, New York Times, Ms. Magazine, New Museum New York, Forbes, E-flux, Elle, en Vogue.

Samah Hijawi is kunstenares en doctoraatsstudent in de kunsten aan de Vrije Universiteit Brussel en de Koninklijke Academie Van Schone Kunsten van Brussel. In haar multimediale werken, die onder andere te zien waren in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten, Museum M, de Hayward Gallery, Bozar, Beursschouwburg, Bureau Europa, MoMa, Apex Art en Darat al Funun, onderzoekt Hijawi de esthetiek van de representatie in kunstwerken die verwijzen naar de geschiedenis van Palestina. Samen met Ola El-Khalidi en Diala Khasawneh richtte ze de Makan Art Space (2003-2016) op, een onafhankelijk ruimte voor hedendaagse kunst in Amman. Samen met Shuruq Harb en Toleen Touq co-cureerde ze het platform The River has Two Banks (2012-2017), opgezet om de groeiende afstand tussen Jordanië en Palestina onder de aandacht te brengen.

Shuruq Harb is een kunstenaares, filmmakster en schrijvster gevestigd in Ramallah. Haar artistieke praktijk richt zich op online visuele cultuur en spoort subversieve routes op voor de circulatie van beelden en goederen. Ze is de ontvanger van de Han Nefkens Foundation – Fundació Antoni Tàpies Video Art Production Award (2019) die haar meest recente film The Jump opleverde, momenteel te zien in Fundació Antoni Tàpies in Barcelona. Haar aankomende solotentoonstelling in Beirut Art Center opent in juni 2021.