Korakrit Arunanondchai, No History in a Room Filled with People with Funny Names

Korakrit Arunanondchai’s Painting with History in a room filled with people with funny names is ontstaan in 2013. 

Het is een reeks waarin videowerken, performance en installatie worden gecombineerd om de relatie tussen natuur, technologie en maatschappelijke emancipatie te onderzoeken. Voor deze vijfde aflevering werkt Arunanondchai samen met Alex Gvojic. Samen gaan ze op zoek naar de relaties tussen mensen en andere dieren in de context van het huidige Thailand. Ritueel, fictie en realiteit zijn met elkaar verweven en er wordt gereflecteerd over het verleden en de toekomst van het land. In een interview met curator Andrea Lissoni, deelt de maker een aantal gedachten over zijn werk.       

In veel interviews en teksten over je werk blijkt dat ‘vuur’ een terugkerend element is in je video’s en schilderijen. Maar wat mij fascineert is de manier waarop ‘water’ in je werken sijpelt en er ook uit vloeit, door haar vluchtige en transformerende aanwezigheid. Alles vloeit en drijft van het ene stadium naar het andere. Er is nooit een echte muur; elke scheiding is een soort van transformatie. Alles is poreus, alsof het gemaakt is van membranen. Voor de 9de Biënnale van Berlijn, maakte je bijvoorbeeld een installatie op een boot die de Spree-rivier op en af voer. Om het werk te zien, moest je afdalen in het schip. Hierdoor bevond je je als toeschouwer letterlijk onder water. Deze ervaring had iets van wegglippen en schuilen onder een mangrove.
Absoluut. Daar had ik niet aan gedacht. Bovenop de boot stonden er sculpturen die op bomen leken, dus als je in de filmzaal eronder was, leek het bijna alsof je aan de wortels zat. Ik had het idee van oude graven of begrafenisrituelen, met name die van de Neanderthalers of zelfs mensapen. Tussen apen en homo sapiens liggen miljoenen jaren, en wetenschappers ontdekten dat er een moment was waarop zij schoonheid begonnen te zien en zich zelfs verbonden begonnen te voelen met het heilige. Dat bleek uit de manier waarop zij voorwerpen op een geritualiseerde manier rangschikten. Ik probeer dit soort verbindingen op een heel subtiele manier te laten gebeuren.

Aan het eind van de tentoonstellingsruimte van J1 in Marseille stond een beeldhouwwerk – een grafsteen, een reliekschrijn of een monument. Waar stond het voor?
In de video speelt boychild de Naga – een niet-menselijk personage, beschilderd met het groene Gaia, dat is geïnspireerd op een mythologische slang uit de boeddhistische traditie. Aan het einde van de video komt ze naar buiten, als een vertegenwoordiger van de natuur, en legt ze mijn personage – dat een avatar van mezelf is – te ruste. Het is als een gebaar naar een andere, ongedefinieerde wereld: ‘Ik ben op en begin aan mijn overgang.’ Mensen denken er altijd aan om iets achter te laten. Vaak worden daarom tempels en dergelijke gebouwd – paleizen, monumenten, piramides. Dus als je naar de volgende ruimte gaat, is het alsof haar tijd voorbij is, ze is al veranderd in een vreemde, aanbiddende graftombe. Voor mij sluit het de vertoning op een bepaalde manier af.

In de performance met boychild heb je ook een ‘laser harp’ gebruikt, die het geheel een gevoel van groene verticaliteit (en elevatie) geeft. Kun je me hier meer over vertellen?
Het is een beetje als een nieuw ritueel dat ik heb uitgevoerd. In feite is het net een muziekinstrument. Als je een laserstraal aanraakt, activeer je geluid. Dat gebeurt via een sensor die gekoppeld is aan een andere MIDI-controller. Een van mijn belangrijkste medewerkers is muziekcomponist Aaron David Ross, die het geluid en de muziek voor mijn laatste paar video’s heeft verzorgd. Toen ik klaar was met History in a room filled with people with funny names 4, heb ik nagedacht over een manier om het uit te breiden naar performance. Ik wilde een muzikale installatie maken van iets onzichtbaars of onvatbaars, en er een soort tastbare lichtsculptuur van maken, die dan op zijn beurt muziek zou worden én een script voor boychild om te spelen. Ik deelde dit idee met Aaron, en hij liet weten dat er zoiets bestaat als een laser harp en dat ik dat maar eens moet uitproberen. Er is iets verbazingwekkends aan, het is licht dat je in wezen kunt aanraken.

Had je een script voor de voorstelling?
Ja, boychild en ik hebben het samen geschreven. Ik heb het meeste geluid uit de video’s weggelaten, en terwijl ik een lezing in het Thais doe, speelt in de andere kamer boychild met de restjes van mijn script een nieuw personage, dat zij de bottom feeder noemt. Aan elk personage of elke versie die ze van haarzelf speelt, is ook een reeks bewegingen toegevoegd. Alex Gvojic, die al lang met me samenwerkt en meestal filmt en voor de omgeving zorgt, heeft hetzelfde denim kostuum aan als wij en filmt haar. Hij is wel heel erg zichtbaar in de voorstelling, als een optredende videograaf. Vervolgens wordt de live-video teruggekoppeld naar het scherm waarop ik aan het lezen ben. En zo ontstaat een lus waarin ik haar aanraak via mijn stem die zij niet begrijpt, omdat ik in het Thais spreek. Als de video klaar is, loop ik naar de andere kamer en voer ik het laserharpscript met haar uit. Er is sprake een soort déjà vu, of tijdsvervorming, die ik echt voel. Ik denk dat het publiek het ook voelt. Op een bepaalde manier is het net als de tombe van boychild aan het eind van de tentoonstelling, die in relatie staat tot haar aanwezigheid in de video – een soort vreemd, verstoord, niet-lineair tijdsverloop, waarbij wat je op het scherm ziet, ook in de kamer zichtbaar is, maar dan bijna als een soort toekomst. Het is moeilijk om uit te leggen.         

• Deze tekst is een bewerkte versie van een interview tussen Andrea Lissoni en de kunstenaar, oorspronkelijk gepubliceerd in KALEIDOSCOPE magazine, nr. 33, 2018/19, met toestemming van de auteur.
• Andrea Lissoni (Milaan, 1970) is curator en schrijver. Hij is artistiek directeur van het Haus der Kunst in München.