“Onder de gevoelens die me in de dagen na de tsunami en de ramp van Fukushima in 2011 in hun greep hielden, was er niet alleen verdriet, onbehagen en angst, maar ook hoop. Een gebeurtenis als deze zou toch een eerste stap kunnen zijn om als samenleving de rug te rechten en veranderingen die eerder moeilijk lagen te verwezenlijken. Dat is hoe ik me op dat moment voelde. Ik wou de verhouding tussen de levenden en de geesten die hun dood vonden in deze toestand vol hoop voor de toekomst afbeelden. De levens van de doden zijn voltooid en volbracht. Wij die blijven leven benijden hen. We zijn gekweld; we willen er uit ontsnappen, het voor altijd vergeten.”

Toshiki Okada, april 2016

Als reactie op de grote aardbeving in Oost-Japan van 2011, verschoof de theatrale visie van toneelschrijver Toshiki Okada naar het verkennen van de relevantie van fictie. Die verschuiving heeft geleid tot de creatie van Current Location (2012) en Ground and Floor (2013), stukken die het gevoel van spanning en isolement in de Japanse samenleving in de nasleep van de ramp allegorisch wisten uit te beelden.

Hoewel het opnieuw de sociale situatie na een ramp als thema heeft, is Time’s Journey Through a Room een scrupuleus onderzoek van de mentale conflicten en willekeurige emoties die mensen ervaren vóór hun sociale vervreemding. Het stuk borduurt voort op deze observaties en stelt ze op een nieuwe, totaal ongekende manier voor. De gevoelens die bij de Japanse bevolking opwelden in de dagen na de ramp waren niet beperkt tot verdriet en onrust; er was ook een gevoel van hoop, dat na de ramp de dingen beter zouden worden. Zij die vandaag verder leven en zich niet langer aan die hoop kunnen vasthouden, worden gekweld door de zuivere en eenvoudige uitingen van de geest van een overledene – de hoop voor een betere toekomst is weer weggeëbd. Het maakt dat ze hun oren willen sluiten en zich van de samenleving afkeren. Het script van Toshiki Okada en de intens fysieke bewegingen van de acteurs doen de onzichtbare mentale angst en pijn versmelten in een hechte en meerlagige relatie met het geluid en de ruimte, ontworpen door beeldend kunstenaar Tsuyoshi Hisakado, die het geheel met subtiele nuances weet te doordrenken. Door de manier waarop het stuk wordt getoond, lijkt het alsof het zich puur op de emoties richt en het de toeschouwers diep weet te ontroeren.

De verfijnde benaderingen in de verschillende uitingsvormen – van woorden en bewegingen tot geluid en ruimte – komen samen op het podium en overspoelen het publiek als een golf. Het werk is niets minder dan een moment voor elke deelnemer om zijn of haar eigen herinneringen en ervaringen onder ogen te zien.