Corbeaux

Sombere, stille silhouetten doemen op uit het duister. Ze bewegen. Blijven staan. Vertrekken weer in een geometrische, alchemistische beweging. Wanneer ze eindelijk tot stilstand komen, start een performance die hen in een trance onderdompelt, hen doet brullen als leeuwinnen, hen doet wegzinken in een hypnotisch wiegen als van een slingerhorloge. Ze zijn als gekooide wilde dieren, tentoongesteld door het mensenras.

Maar Corbeaux drukt zoveel meer uit: de essentie van het vrouw-zijn, de vruchtbare kracht van de vrouw, de oppermacht die haar toekomt omdat zij de kunst beheerst leven te geven. In Corbeaux weerklinkt gregoriaans, door vrouwen gezongen, kwellend en verontrustend. Je wordt weggerukt uit je rol van kijker en krijgt een meer dankbare rol toebedeeld, die van toeschouwer van je eigen intimiteit. Je bent ergens anders. Net als zij. Hoger, dicht bij het licht dat ze met hun lichamen lijken te ontvluchten, dicht bij het cathartische hiernamaals waarnaar ze je willen meevoeren.

Samen met hen bezoek je de zones die het verst van je af liggen, die van je conceptie, van het moment dat je op de wereld kwam. Samen kijken jullie op naar het moederlicht alvorens, verblind en wankelend, terug te keren naar het donkere leven van de rechtopgaande mens.

Corbeaux is een variatie op een thema dat Bouchra Ouizguen dierbaar is, dat van de oorsprong, het gevoel, de band, de Moederband, de band met de Aarde en de band met de Liefde. Door zich van geveinsde brutaliteit te bedienen, bereikt Bouchra Ouizguen een choreografische intensiteit die een en al broosheid en suggestiviteit is. Ze focust op de verhouding tussen kijken en bekeken worden, wist de grenzen en keert terug naar de essentie. Er zijn. Samen.

Ontwricht en verstard zijn de silhouetten die ons verlaten. Wij zijn groter geworden. Zekerder van onze eigen onzekerheid, wanneer we opnieuw door het duister worden opgeslokt: Corbeaux.