Op vraag van het festival stelde Otobong Nkanga een reeks gedichten en tekeningen samen die voor het eerst gepubliceerd worden in de brochure. Nkanga werkt vanuit Antwerpen en gebruikt sculpturen, installaties, tekeningen, textielwerk en poëzie om het netwerk van relaties en arbeid in onze dagelijkse omgeving op te sporen en te onderzoeken. De kunstenares creëerde acht bijdragen die lijken te resoneren met het beeld van de keukentafel als een plaats waar eten, stemmen, emoties, arbeid en gezelligheid elkaar overlappen, thema’s die ook centraal staan in de Free School van deze editie. Het resultaat is een artistieke creatie in de vorm van zintuiglijke ontmoetingen waarbij de ritmes van woorden en tekeningen elkaar kruisen, en de tafel een plek wordt voor meerlagige relaties.

De volledige reeks is terug te vinden in de brochure die op verschillende locaties in Brussel verdeeld wordt.

De gedichten werden door Otobong Nkanga in het Engels geschreven, de vertaling naar het Nederlands door Kim Schepens vind je hieronder. 


Kiemkracht
Het avondmaal van gisteren
Fermenteert mij diep vanbinnen
Met die woorden
Zo kiemkrachtig als gist
Dat ze met elk orgaan verstrengelen
Om een net van mycelium te vormen


Die handen
Geef hier dat mes
Dat ik de wortels doorsnijd
Die geoogst zijn met jouw handen


Aanslag
Elk woord valt neer
Glijdt langs
De rode bloedbanen van mijn aderen
Laat een gespikkelde aanslag achter
Omwikkeld met zuurstof, mineralen en schaamte
Elk woord slaat neer Versmoort gewelddadig
De verbonden uiteinden
Van mijn instortende zenuwen
Versierd met krampen, gebeden en razernij


Op deze tafel
Tranen zijn er gevallen
Op deze tafel
Oren hebben zich gespitst om te luisteren naar
Het ratelende geroddel
Monden zijn dichtgesnoerd uit angst
Huid is gescheurd
Door de dagelijkse ruzies
Ledematen zijn beroofd
Van hun dagelijkse voedingsstoffen
Ogen hebben verlangd naar die zachte aanraking
Longen waren deelgenoot van weerbarstige partikeltjes
Bloed heeft aftakelende organen een shock toegediend
En toch,
Zitten we hier,
Elkaars hart vast te houden


Aftellen
Hoeveel vruchten hebben we niet geplukt
Uit deze liefdeloze tuin?
Hoeveel strepen hebben we niet getrokken
In het hart van dit woud?
Hoeveel keer hebben we niet ‘ik hou van je’ gezegd
Aan deze kapotte tafel?
Hoeveel wijn hebben we niet gedronken
Om het allemaal te verdoezelen?
Hoeveel crises hebben we niet afgewend
Nadat al onze tranen waren uitgeput?
Hoeveel bloemen hebben we niet afgeknipt
Om onze gevoelens te ontharden?
Het is vaak aan ons hart gelegen, niet?
Dat we opnieuw moeten afstellen.


Zonder spijt
Graaf een klein
Prevel een goed bewaard geheim
Slaak een diepe warme zucht
Dicht het gat zonder spijt


Die avond toen we aten
Weet je nog Die avond toen we aten van
De allerzoetste granaatappel
En het beeld dat we erbij zagen
Elk zaadje een lichaam
Boordevol leven

Elk uitbarsten,
Het beeld van een schreeuw
Een scheur, een einde

Weet je nog
Hoe we zeiden dat we zouden eten van
Het zachte vlees
En de kwetsbare beenderen doen knarsen
Elk hap viel
Diep in de bodemloze put
Van zure sappen
De laatste granaatappel zuchtte
O eindelijk, er komt een eind aan

Vertaling: Kim Schepens