Een bijdrage van Aya Ouday, communicatiestudente aan de Erasmus Hogeschool Brussel. Zij heeft een groep jongeren gevolgd op het festival om hiervan verslag te doen in het kader van haar opleiding. Op 11 mei volgde Aya een groep jongeren van de Cité des Jeunes in Sint-Gillis die een workshop volgden en een voorstelling bijwoonden op het festival als onderdeel van het NoFilter-project.

Ik kreeg de kans om iets totaal anders te doen met de kinderen van het jeugdhuis (Maison de Jeune). We trokken met een groep tussen de 8 en 13 jaar naar de dansvoorstelling Magec / the Desert van Radouan Mriziga. En geloof me: dit was niet je typische zaterdagmiddag-activiteit met popcorn en kleurenfestijn. Dit was… intens. Stil. Mysterieus.

De voorstelling nam ons mee op een reis door de woestijn – maar dan zonder kameel of zonneslag. Denk: zandvlaktes als verhalen, bergen als ritmes, stilte als boodschap. Mriziga bracht beweging, licht en symboliek samen in een choreografie die niet zomaar “te begrijpen” was – maar die je wél kon voelen, als je jezelf even toestond om te luisteren zonder woorden.

En ja, dat was voor sommigen best wennen. Ik hoorde hier en daar gefluister: “Waarom praat niemand?” of “Is dit het al?” – en eerlijk? Begrijpelijk. Het was geen show met spektakel of duidelijke verhaallijn. Voor sommige kinderen was het gewoon niet hun ding, en dat is oké. Niet elke kunstvorm hoeft te klikken met iedereen.

Toch zag ik ook iets moois gebeuren. Terwijl sommigen ongeduldig op hun stoel draaiden, begonnen anderen stil te kijken. Echt te kijken. En aan het eind – ondanks de verwarring – zeiden enkelen dat ze “de vibe wel voelden” en dat de dans hen iets deed, ook al wisten ze niet goed wat. En net dat is toch de magie van kunst: je hoeft het niet altijd te snappen om geraakt te worden.

Ik vond het vooral mooi dat ze zich openstelden voor iets nieuws. Ook al was het soms met een frons of een gegrinnik, ze waren er, ze keken, ze voelden. En dat telt.
Dus nee, het was niet voor iedereen liefde op het eerste zicht. Maar het was wel een moment buiten de comfortzone, samen. En soms, heel soms, begint daar net het echte leren.