Enkele projecten van het festival herdenken het idee van familie en dagen ons uit om nieuwe vormen van solidariteit uit te vinden. Ze exploreren dit met het concept van de gekozen familie: hoe mensen zich kunnen omringen met een gemeenschap die de rol van een oorspronkelijke familie kan opvangen.

Die kracht vind je in Pumpitopera Transatlantica, van het collectief MEXA, opgericht in 2015 na geweldsuitbarstingen in daklozenopvangcentra in São Paulo. Sindsdien onderzoekt het collectief de relaties van nabijheid en afstand tussen leven, theater en de straat. In de nachtclub C12 creëren ze een voorstelling die de Odysseus van Homerus naar vandaag vertaalt en ons in vervoering brengt.

Prophétique (On est déjà né-es) van Nadia Beugré inspireert zich op de oceaan om een nieuw portret van vrouwelijkheid te tekenen. De choreografe creëert dit project met transgender personen uit Abidjan die in kapsalons werken. Ze transformeren het theater naar een plek die zich tussen kapsalon en dansvloer in bevindt, waardoor een veilige ruimte voor hen ontstaat. Hun dans belichaamt de taal van een nieuwe vorm van solidariteit.

De arbeiders in een fabriek kunnen ook een gekozen familie vormen, misschien nog meer wanneer de productie stopt. Met Il Capitale. Un libro che ancora non abbiamo letto heeft de Italiaanse theatergroep Kepler-452 zich solidair verklaard met de bezetting van een fabriek die gesloten werd en waarbij 422 werknemers werden ontslagen. Een lofzang op de waardigheid van werk en leven.

De dansvloer is Alex Baczyński-Jenkins' habitat in Untitled (Holding Horizon). Wie de oude sporthal betreedt, waant zich in een ondergrondse nachtclub, waar een gemeenschap van queer dansers samenkomt om elkaar door middel van dans te steunen. Poolse liederen uit de jaren 70, insectengeluiden en hedendaagse muziek vormen een hypnotiserende geluidservaring die de dansers even delicaat als krachtig begeleiden.

In 笑顔の砦 Egao no Toride (Fortress of Smiles), ten slotte, ten slotte, is het de scheiding tussen twee naburige families die geleidelijk vervaagt en nieuwe banden en onverwachte verbinding onthullen. Kurō Tanino, opgeleid als schilder en psychoanalyticus, tekent voor een hypernaturalistische regie en een ontroerend verhaal van kleine dagdagelijkse gebaren.