Three Episodes of Mourning Exercises

Kunnen we leren rouwen? Op welke manieren kunnen we ons het idee om te rouwen eigen maken? Voor wie rouwen we en waar zijn we precies bedroefd over? Of het nu verdriet of pijn is, als het om verlies gaat, willen we de vinger leggen op de onbenoemde ruïnes in onze gedachten –al zijn ze misschien bedekt door een labyrint van idealen en mislukkingen. Nooit was het meer duidelijk, toen we weer een professioneel rouwmeisje hoorden tijdens een traditionele Taiwanese begrafenis. Het geluid van haar gejammer achtervolgt het hele dorp– een clichématig rouwritueel dat een mengeling van geprojecteerde emoties en verdriet teweegbrengt. Sinds Hsu Che-Yu en ik zijn gaan samenwerken, zijn we geïnteresseerd in de lagen van fictie en realiteit. De uitvoering van het rouwlied van het begrafenismeisje heeft ons laten nadenken over hoe een rouwpraktijk tegelijkertijd zo gekunsteld en veelzeggend kan zijn. Toch zochten we, zonder het antwoord in rituelen te zoeken, naar verhalen, verhalen die het intieme gevoel tussen het individu en de ander doorbreken: een schrijver en een performer die de gebaren van oorlogsherdenkingsceremonies repeteren, de re-enactment door een activist van zijn suïcidale broer, en het dubbelzien van een kunstenaar tijdens een slaapwandelende trance.

• Chen Wan-Yin Chen

Wan-Yin is scenariste. Ze werkte reeds samen met Hsu Che-Yu aan verschillende projecten.

Deze tentoonstelling toont drie werken – Zoo Hypothesis, Blank Photograph en Gray Room – die zijn gemaakt met behulp van 3D-scantechnieken: de ene techniek wordt gebruikt voor architecturale doeleinden, de andere om modelgegevens van objecten en levende wezens te creëren. De video’s zijn gemaakt in samenwerking met 3D-scanteams om gebouwen, interieurs en de bewegingen van personages in die ruimtes te scannen. Na het verzamelen van deze twee soorten digitale modellen werden de beelden frame voor frame geëxtraheerd en samengevoegd tot één scène.

Naast deze drie video-installaties bevat de tentoonstelling documenten met informatie over het creatieproces van Three Episodes of Mourning Exercises. De schetsen van het storyboard hangen aan de muur en op een tafel ertegenover worden boeken en leesmateriaal getoond over de complexe verstrengeling van hoop en verlies, aangevuld met twee opnames uit Aziatische naoorlogse archieven (het huwelijk van twee reuzenslangen in een tempel en de begrafenis van een dode panda in een dierentuin). Drie tv-monitors vervolledigen de tentoonstelling met werk waarin de intieme relaties tussen de levenden en de doden worden opgeroepen. De sculpturen zijn replica’s van de handen en benen van Taiwanese tweelingbroers die ooit aan elkaar vastzaten. In een video worden deze sculpturen door een poppenspeler gemanipuleerd als een bespiegeling over geanimeerde gewaarwordingen.

 Zoo Hypothesis

Zoo Hypothesis grijpt terug naar de verhalen uit het door Japan overheerste Taiwan toen dieren een militair symbool waren en de oprichting van dierentuinen werd gezien als onderdeel van de modernisering. Tijdens de door Japan gefaciliteerde Pacifische Oorlog vonden in dierentuinen in Taiwan een aantal ceremonies plaats om de doden aan de fronten te herdenken en werden dieren getraind om bepaalde gebaren en bewegingen uit te voeren om verdriet uit te drukken. Een dierentuin in Taiwan, gebouwd tijdens de Japanse tijd, werd gescand om Zoo Hypothesis te creëren. De video onderzoekt de relatie tussen horror en gebaren, taxidermie en 3D-modellen.

Blank Photograph

Blank Photograph wordt verteld door Yang Ru-Men, een Taiwanese boer die ooit verschillende bommen plaatste in Taipei, de hoofdstad van Taiwan, om te protesteren tegen het lidmaatschap van Taiwan van de WTO (Wereldhandels-organisatie). Hij werd later veroordeeld tot een jarenlange gevangenisstraf en groeide uit tot een prominent figuur in sociale bewegingen voor eerlijk landbezit. Nadat Yang uit de gevangenis was vrijgelaten, pleegde zijn broer zelfmoord in hun eigen woonkamer; oorzaak onbekend. Het narratief in het werk combineert Yangs gescripte voiceover met de opnames van interviews over zijn gedachten achter zijn sociaal activisme. Yang werd uitgenodigd om twee scènes na te spelen: de zelfmoordscène van zijn broer en de praktijken van het testen van bommen aan de kust.

Gray Room

Gray Room gebruikt een VR-headset om het publiek mee te nemen op een intieme rondleiding door een huis. In het huis van de overleden grootmoeder van de kunstenaar dragen gefragmenteerde jeugdherinneringen over nachtmerrie, illusie en dubbel zicht bij aan de vraag: welk apparaat of element vormt onze zintuigen, gevoelens, emoties en herinneringen? Als, zoals neuro-existentialisten beweren, het menselijk lichaam alleen door het neuronensysteem wordt gereguleerd en gecontroleerd, wat blijft er dan over – als er al iets overblijft – als we het over rouw hebben?

The Unusual Death of a Mallard Video

De overgrootmoeder van Hsu Che-Yu werkte 30 jaar in een laboratorium waar tests op dieren werden uitgevoerd. Soms nam ze de proefdieren mee naar huis en werden ze de speelkameraadjes van Hsu’s vader. Hsu Che-Yu wil onderzoeken hoe het lichaam / leven wordt beschouwd als een deel van het kennislichaam dat zich baseert op echte lichamen en modellen, en verkent zo de relatie tussen de dood en digitale simulatietechnologie.

Rabbit 314

Een poppenspeler reconstrueert en speelt de bewegingen na van een konijn dat stierf in een laboratorium. Rabbit 314 stelt de manipulatie en toe-eigening van dieren door mensen in vraag.

Hands

De eerste Taiwanese Siamese tweeling onderging een scheidingsoperatie in 1979. Ter voorbereiding van de ingreep nodigde het ziekenhuis een kunstenaar uit om een afgietsel te maken van de Saimese tweeling. Hsu Che-Yu maakte een replica van deze afdruk.