Αγρίμι (Fauve)

De Ardennen, het Zwarte Woud, Brocéliande, de Vexin. Bossen zijn plaatsen die ontsnappen aan ons direct begrip. Mensen en dieren verstoppen zich er, besluipen en achtervolgen elkaar, lokken elkaar in de val. Het zijn plaatsen van rust en meditatie, van extase en leven. Maar bossen kunnen ook bedreigende en toxische omgevingen zijn. In Αγρίμι (Fauve) choreografeert Lenio Kaklea zorgvuldig een ‘verwildering van lichamen’. Door middel van dansen en rituelen op scène verkent ze het bos als een fysieke en imaginaire plaats voor de ontbinding van identiteiten en de metamorfose van lichamen. Door Kaklea’s choreografische creatie voor het eerst te koppelen aan de geografische, ecologische en poëtische rijkdom van bossen, toont Αγρίμι (Fauve) dans als een wilde zone die beschermd moet worden.

Lou Foster
Maart 2023

De titel Αγρίμι (Agrimi) voert me terug naar de culturele geschiedenis van deze term, die ik in Griekenland vaak hoor om niet enkel een ‘ongetemd wild dier’ mee aan te duiden, maar ook een ‘asociale vrouw of meisje’. In mijn ogen weigeren deze vrije vrouwen hun lot gebonden te zien aan het huishouden (oikos). Ze proberen zich te ontplooien buiten het kader van het huwelijk, de voortplanting en het huis. Door de term “agrimi” centraal te stellen in deze creatie kan ik onze perceptie van vrouwelijke seksualiteit en onze relatie tot het ongetemde met elkaar in verband brengen. Het is mijn manier om een andere dimensie van domesticatie op te roepen.

Lenio Kaklea
Maart 2023

DE FABEL VAN DE BEREN-VROUW

“Lang geleden, tijdens de herfst, verliet een vrouw haar familie en trok ze de bossen in. Een krachtige wind zette op en het begon te stormen. Ze zag niets meer en was verloren, haar voorraad was uitgeput en ze dwaalde rond in het bos. Ze zag op de grond de afdrukken van berenpoten en volgde het spoor tot aan het hol om het dier te doden. Toen ze zich echter ondergronds tussen de wortels van de bomen wurmde, ontdekte ze een verlichtte woning. Ze bleef er gedurende de hele winter wonen met de inwoners, diep in het woud. In de lente zeiden de bewoners: ‘Onze vrienden uit het dorp komen morgen op bezoek.’ De volgende dag zag ze de bezoekers door het gat van het hol. Een man bood zich aan als vrijwilliger, trok een berenvacht aan en ging naar buiten. Hij liep hen tegemoet, er werd gevochten maar hij verdedigde zich amper om hen niet onnodig te kwetsen. De jagers sneden hem aan stukken, bakten het vlees en aten het op. De vrouw dacht: ‘Ik wist niet dat een beer ook een persoon was. Ik heb gezien hoe ze gedood worden en hoe hun vlees opgegeten wordt. Als ik ooit terugkeer, zal ik het hen vertellen.’ Uiteindelijk keerde ze terug. In het dorp werd ze met vreugde ontvangen en ze vertelde wat ze geleerd had. Sindsdien weet men dat dieren mensen zijn en dat sommigen erop uit trekken om ze te ontmoeten.”

Uit een Nivkh-verhaal, opgeschreven door Charles Stepanoff, Voyager dans l’invisible. Techniques chamaniques et l’imagination, Parijs, La Découverte, 2019, p. 371-372.