Sombras, por supuesto ('Schaduwen, vanzelfsprekend') start met twee politieagenten die bij het huis van een echtpaar aankomen om de verdwijning van hun zoon te onderzoeken. Hun dialogen, tussen grimmig realistisch en lichtvoetig absurd, weven een fascinerend verhaal dat – zoals een schaduw – ongrijpbaar blijft. Het gesprek neemt een onverwachte wending. Ze praten over het recht om zich terug te trekken uit de samenleving, de betekenis van ouderschap, en het vermeende vermogen van een politieagente om als medium op te treden en contact te maken met verdwenen personen.

De desaparecidos worden vaak geassocieerd met het tijdperk van de dictatuur, maar Romina Paula verwijst met dit stuk naar twee recente gevallen van politiegeweld en verdwijning in Argentinië. Zou het medium een metafoor zijn voor een politiemacht die meer weet dan ze laat uitschijnen? De acteurs schakelen constant tussen aangrijpend naturalisme en karikaturale absurditeit. Hun personages lijken voortdurend de behoefte te voelen om afstand te nemen van de werkelijkheid. In stilte worstelen ze met hun eigen schaduwen: onuitgesproken verdriet en onopgehelderde waarheden. Sombras, por supuesto leidt ons met een schijnbare speelsheid naar de schaduwzijde van ons bestaan.