Blogfragmenten

3 mei 2023

Het is uitzichtloos. Opnieuw falen op je zestigste. Opnieuw verliezen. Het besef dat we nooit rust zullen vinden, dat we ongelukkig oud zullen worden. Dat we het geld nooit te slim af zullen zijn, ondanks alle inspanningen. Uiteindelijk zijn we altijd dommer dan het geld en zullen er altijd mensen slimmer zijn dan wij. Vandaag zag ik opnieuw mijn moeders wanhoop.

Ergens in mei 2023

Na acht jaar heb ik besloten opnieuw met mijn moeder samen te werken. Wat begon als iets triests (terugkeren naar Campeche omdat ik in het theater niet genoeg verdiende om van te leven) veranderde in iets moois en intiems. ’s Middags help ik haar met worsten draaien terwijl zij me vertelt over alle jobs die ze ooit heeft gehad. Meer dan veertig! Hoe kon ik dat vergeten?

28 mei 2023

De momenten waarop we samenwerken, zijn van de weinige dat we geen ruzie maken.

3 juli 2023

Ik heb het gevoel dat de literatuur thema’s bespreekbaar maakt door eromheen te draaien, om het uiteindelijk vooral over zichzelf te hebben. Dit project kan ik niet op die manier benaderen.

Ergens in maart 2024

Zolang ik me kan herinneren, kwamen alle goede dingen in mijn familie voort uit een wonder. Iets van buitenaf redde ons na zware beproevingen. Een toevallige verkoop, nét voor sluitingstijd van de winkel. De erfenis van de Spaanse grootmoeder en al haar kleine gunsten. Nog steeds voelt mijn leven deels zo aan, alsof ik te afhankelijk ben van de vrijgevigheid van anderen. Van het telefoontje dat me werk bezorgt of die mail die me vertelt dat mijn toneelstuk wordt geprogrammeerd. In tegenstelling tot mijn moeder bid ik niet, maar diep van binnen blijf ik hopen op wonderen.
 

24 april 2024

De winkelrekken zouden kunnen dienen als uitstalraam van verschillende economische ontwikkelingen. Enerzijds tonen ze de sporen van individuele schommelingen: welvaart en schaarste. Anderzijds weerspiegelen ze de behoeften en trends van consumenten, reflecteren ze de wereld. Ze wekken de indruk dat onderhandelingen transparant verlopen. Wat verkopen we eigenlijk in dit stuk?

13 mei 2024

Je vroeg me tijdens de repetities of we op een bepaald moment in het stuk kunnen zeggen dat je een kutleven hebt gehad.

1 juni 2024

In Campeche zijn er maar twee seizoenen: het droge en het regenseizoen. Eigenlijk zou ik een scène over orkanen moeten maken, over orkanen en de crisis. Hun tijdelijkheid. Hoe we denken dat ze zich zullen manifesteren. Ik herinner me de schoenenwinkel die onder water stond. Een meter diep. Een zwembad vol schoenen.

12 juni 2024

Ik ben moe. Ik wilde dit project al zo lang doen. En nu we eindelijk beginnen met repeteren, heb ik liefdesverdriet en geen zin om uit bed te komen. Maar we hebben al een voorschot gekregen, het product moet afgeleverd worden. Het stuk moet gemaakt worden. Maar ik snap nog steeds niets van al het werken en lijden van mijn ouders. Wat moet ik daarover vertellen? Ik schrijf deze fragmenten deze notities, alsof ik chorizoworsten aan elkaar rijg. Mis-
schien presenteer ik ze uiteindelijk ook zo, als een lange reep vlees, een verhaal in stukken.

24 juni 2024

Vandaag ging het er hard aan toe. Ik vroeg mijn moeder om geen nieuwe scènes meer te creëren, om vanaf nu alleen de scènes te repeteren die we al hadden. Dat we niet zouden blijven proberen nieuwe scènes te schrijven zolang er niet meer geld was. Het stuk bracht onze werelden even samen, liet onze tegenstellingen vervagen. Maar nu staan we weer lijnrecht tegenover elkaar. Uiteindelijk draait alles om geld, toch? Ik haat het dat ik haar niets anders kan geven dan wat we altijd hebben gekend. Maar eindelijk zie ik de rol die geld steeds heeft gespeeld in onze gewelddadige relatie.

4 juli 2024

Eerste repetitie van het work in progress, in een gigantisch en prachtig theater. Ik was zo blij toen ik mijn moeder op het podium zag. Ik kreeg weer wat vertrouwen in dit project.

15 juli 2024

Ze is een diva. En zoals alle diva’s heeft ze een hekel aan repeteren en wil ze optreden voor een publiek.

5 oktober 2024

Vandaag hadden we een discussie over hoe zij Utopia ziet. Alles wat ik erover zei, vond ze stom. Zoals een toekomst waarin mensen niet werken. Ik zei haar dat ze mocht ver- zinnen wat ze maar wilde, en dat maakte haar boos. Later vertelde Babis me dat het niet kunnen bedenken van een utopie haar antwoord was. En dat ik niet wilde luisteren.

20 oktober 2024

Ik zei tegen mijn moeder dat we nog een toneelstuk moeten maken over mijn vader. Zijn verhaal is te uitvoerig om in dit stuk op te nemen. Ze zei dat we eerst moeten afwachten hoe dit stuk loopt en we dan wel zullen zien. Ze heeft gelijk.

21 oktober 2024

Op regenachtige zondagen besef ik pas echt hoe diep haar depressie in mij is verankerd. Toch ben ik niet ontevreden over mijn leven. Werken is het enige dat ons lijkt te redden. We weten niet wat we anders moeten doen. En samenwerken met anderen is onze manier om hen dicht bij ons te houden.

25 oktober 2024

Ik ben blij dat Santi helpt bemiddelen tussen de momenten waarop we gewoon moeder en zoon zijn en de momenten waarop we ons moeten gedragen als actrice en regisseur. Ik denk dat we dankzij het theater nu beter communiceren met elkaar.

4 november 2024

Ze vertelde me over die keer dat ze op Tenerife piepschuimen kippen ging verkopen. Mijn vader schaamde zich, bang dat zijn familie hem zou herkennen als straatverkoper. Omdat het bijna carnaval was, kwam mijn moeder op het idee om als clowns te gaan. Die avond verkochten ze niets. Toen ze op de kermis aankwamen, bleek het grote feest in een ander dorp te zijn. Ik twijfel of dit in het stuk moet, want telkens als we het spelen, maakt het haar verdrietig. Misschien moeten we een andere manier zoeken om het te vertellen. Iets aan dat verhaal raakt me. Alsof ik, door me hen voor te stellen op die kermis, verkleed als clowns om hun schaamte te verbergen, eindelijk begrijp wat mijn erfenis is.

• Anacarsis Ramos, april 2025
• Vertaald door Stephanie Lemmens