INHALE DELIRIUM EXHALE speelt met zes kilometer stof die uit twee soorten bestaat: zijde en kasjmier. Miet Warlop laat zich tijdens het ontstaansproces van elk werk leiden door intuïtie, associatie en interactie. In dit delirium krijgen we twee belevingswerelden die uit het werk met de stoffen naar boven zijn gekomen: hoofd en huid. Het intensieve gebruik  van die twee stoffen op het podium verlangt naar een aar- ding van beide werelden.  

Zijde vormt het hoofd. 

Kasjmier vormt de huid.

Zijde  

Het hoofd of de schedel is als een grot vol sluiers. De onzicht- bare afmetingen van je gedachten worden daar bewaard,  alsook de verschillende routes die je neemt in het leven. Zo  bekeken krijgt een beschrijving uit Wikipedia een haast poë- tische kracht: ‘Zijde is een natuurlijke substantie die wordt  afgescheiden door bepaalde insecten en stolt bij contact met de lucht.’ Niet enkel zijderupsen, maar ook bepaalde spinnensoorten zijn geschikt voor de zijdeteelt. De schedel vormt tevens de bescherming van de zachte materie. Iets wat we niet toevallig het ‘spinnenwebvlies’ noemen bevindt zich tussen het harde en het zachte hersenvlies. De schedel is de meest verharde beschermlaag van onze mentale grot, met daaronder vliezen verborgen die gaan van hard naar  zacht, die met elkaar verweven zijn en met elkaar commu- niceren. In deze grot, in deze mentale ruimte op het podium,  worden er geen waarheden geënsceneerd. De spelsitua- ties die worden veruitwendigd in deze groepsperformance  INHALE DELIRIUM EXHALE roepen vooral vragen op. Agres- sieve beelden van dood en vernieling stapelen zich op. We  leven in een tijd van overkill aan informatie die als vuile was blijft rondslingeren tot geen enkele verdere gedachte nog  mogelijk is. Het verlangen naar mentale hygiëne, een ver- langen naar controle en naar een terugkeer van de rede.  Stoffen worden opgeraapt en verzameld, ze worden aan haken en theaterrekken gehangen en vervolgens weer in de chaos van het leven gedwongen.

Kasjmier  

Kasjmier is de huid en wordt gevormd door de zachte, dun- ne vachtharen van de Kasjmirgeit. Tijdens een gesprek met  Miet Warlop heeft zij het over wat onder onze huid kruipt in deze tijden. Hoe moeten we een massa mensen herinneren die we nooit hebben gekend, die we nooit hebben ontmoet en die we niet konden helpen toen ze vielen? Onze huid  beschermt ons, maar wat er onder kruipt is wat machte- loosheid met ons doet. Het onafwendbare van de dood gaat  onder zwart kasjmier verhuld, het mysterie van de geboor- te en de daaropvolgende ontmoeting met de wereld gaat  schuil onder wit of onder zachte aardetinten. Wit en zwart, hemel en hel, leven en dood, baarmoeder en graf. Wat zich onder onze huid nestelt, is wat we mee dragen, onzichtbaar én aanwezig, blind én zich een weg tastend naar de wereld van onze emotie, naar ons hart. 

Aarding  

Het intensieve gebruik van de enorme hoeveelheid stof tij- dens deze performance veroorzaakt statische elektriciteit.  De elektrische lading van de stoffen vormt een gesloten cir- cuit omdat de stoffen op rubberen rollen zitten, vooraleer ze  in contact komen met een performer. Door wrijving ontstaat er elektriciteit en vormt de performer die de stof aanraakt  een brug tussen de lading en de grond. De performers vor- men dus een verbinding voor de zoekende energie die de  stoffen vanwege wrijving en gebruik veroorzaken. Een gela- den atmosfeer, een ‘supercharged atmosphere’ is hier dus  letterlijk te begrijpen. Wie op deze energieke manier met stoffen werkt, moet zich om aarding bekommeren. Vaak worden stoffen bij elkaar gebracht, getemperd en tot rust herleid. Er is geen onderscheid in deze voorstelling tussen performers en podiumtechnici. De doeken die worden gebruikt, werden aan elkaar genaaid achter de scène. De energie van iedereen is in deze performance via het gebruik van stoffen met elkaar verweven. Iedereen wordt bij elke voorstelling geaard. 

De geluidsgolven van de gebroeders Stephen en David Dewaele zijn gericht op ons als toeschouwer en vormen mee de brug naar de performers. Wij voelen de dreunen, zij  beleven ze. Aarding is een belangrijk gegeven in het perfor- mancewerk van Miet Warlop. Het delirium kan pas worden  ondergaan indien de energie wordt geaard. De kans bestaat dat we deel willen uitmaken van de stof waaruit deze voor- stelling wordt gemaakt, dat de performance op muziek een  tactiel verlangen brengt naar zijde en kasjmier. 

Ik heb mijn intuïtie ruim baan gegeven tijdens het kijken naar een repetitie van deze performance. Mijn vragen aan Miet vormden de interactie met haar werk. En tijdens onze  gesprekken kwam er een associatie op gang die ik sinds- dien niet heb kunnen loslaten. Zijde en kasjmier vallen uit de  hemel, worden ontrold, en door een kanon met luchtdruk de lucht ingeschoten. De plooien die ze maken, de pure materialiteit van de stoffen plaatst deze creatie van Miet Warlop en haar performers en theatertechnici voor mij in een picturale traditie waarin stoffen en de manier waarop ze vallen worden gebruikt. De fijne lagen verf die Van Eyck aanwendde om de gewaden van zijn personages in grote nauwkeurigheid weer te geven hebben uiteindelijk geleid tot het drama dat Rubens er eeuwen later mee opvoerde waarbij stoffen opduiken om een plotse achtergrond te vormen, kleurcodes weer te geven en de tragedie van het menselijk bestaan te stofferen. Plooien verleiden het oog, op schilderijen roepen ze een tactiel verlangen op. INHALE DELIRIUM EXHALE wil stoffen letterlijk tot leven verleiden. Ze brengen blindheid en rust, drama en dreiging. Ze vormen een zondeval uit de hemel, worden als in een textielfabriek op rollen gedraaid, opgeplooid tot er slechts een bundel overblijft, om daarna weer uitbundig te worden uitgespreid tot een zee van zijde of kasjmier.  

Wat ze onthullen en verhullen is onze collectieve blind- heid en ons toekijken, ons verzet en onze afstand, alles met  andere woorden dat onder onze huid kruipt en ook tussen de plooien dreigt te verdwijnen. Hoofd en huid verbinden ons als toeschouwer met dit delirium, dat tussen de lijnen kleuren van het menselijk bestaan met de ongenaakbare rollen van zijde en kasjmier, verbinden ons met het in- en uitademen van deze performers die dat voor ons allemaal aanraken en ermee spelen en erin verdwijnen terwijl wij met kriebelende vingers en een beat in het hart mee willen voelen, ons mee willen aarden. 

Jeroen Olyslaegers, mei 2025. 

Jeroen Olyslaegers is schrijver van romans en theaterstukken.