Five Days in March beschrijft de alledaagse activiteiten van enkele jonge Japanse jongvolwassenen gedurende een periode van vijf dagen in maart 2003 bij aanvang van de Amerikaanse bombardementen in Irak. Het stuk onderstreept het vage gevoel van onbehagen dat in het land heerste over het contrast tussen de oorlog in een verafgelegen land en de “banaliteit” van het gewone leven van Japanse jongeren. Het script, dat de spreektaal van die jongeren zo sterk mogelijk probeert na te bootsen, slingert heen en weer tussen personages en ruimtes, zelfs in het midden van zinnen, steeds met aandacht voor de uitvergroting van onbewuste gebaren en lichaamsbewegingen. In een theaterwereld die tot dan toe zeer zelfgenoegzaam met zijn verleden was omgegaan sloeg het stuk in als een bom.  
 

Five Days in March won in 2005 de 49ste Kishida Kunishi Drama Award en werd voor het eerst internationaal voorgesteld op het Kunstenfestivaldesarts in 2007. Sindsdien is het in meer dan dertig steden over de hele wereld opgevoerd. Als een van de kroonjuwelen uit het repertoire van chelfitsch wordt het zowel binnen als buiten Japan beschouwd als een belangrijke mijlpaal in de moderne Japanse theatergeschiedenis.  

In de meer dan tien jaar sinds het debuut van Five Days in March viel een wereldwijde trend richting nationalisme te ontwaren, en een onophoudelijke stroom terreuraanvallen maakt tegenwoordig deel uit van onze dagelijkse realiteit. Daardoor is de afstand tussen oorlog en straatprotest kleiner geworden. De Japanse jeugd van vandaag verschilt sterk van het apathische beeld dat van hen werd opgehangen ten tijde van de Irakoorlog. Sinds de tsunami van 2011 is er een merkelijke stijging in protesten en demonstraties geleid door jongeren die hun sociale verantwoordelijkheid nemen.  
 

Voor deze bewerking van Five Days in March werden audities gehouden voor twintigers. Japanse jongeren van die leeftijd voelen vandaag de schaduw van naderende conflicten en zijn de eerste getuigen van de sociale veranderingen die ons overspoelen. Hoe zullen zij het voor elkaar krijgen om “apathie” te acteren? De recreatie zal nieuwe perspectieven op het werk openen, met dank aan jonge mensen in hippe kleren. 

Toshiki Okada: “Drie jaar geleden ging ik naar Peking in hartje winter. Het was mijn eerste bezoek aan China. Ik was verbaasd door de “jeugdigheid” van de stad. Nog nooit had ik zo’n jeugdige indruk gehad van een stad. Tokio, bijvoorbeeld, leek me nooit echt jeugdig. Tijdens mijn verblijf in Peking voelde ik het hevige verlangen om het publiek in deze jonge stad kennis te laten maken met het stuk dat ik bijna vijftien jaar eerder had geschreven, met Tokio tijdens het begin van de Irakoorlog als setting. Dit was het begin van mijn project voor deze recreatie van Five Days in March: ik besloot een volledig nieuwe versie te maken van het stuk, met jonge acteurs. Ik hield audities en koos zeven spelers. De jongste werd geboren in 1997 en zat nog in de peuterklas toen Irak werd aangevallen. 

Hoewel dit een recreatie is, blijft het script ongeveer hetzelfde, hoewel er een aantal wijzigingen zijn aangebracht. Alles wat buiten de tekst staat, is helemaal anders. Vooral ik ben veel veranderd. Om het botweg te stellen: ik ben ouder geworden. En door mijn ervaringen in de laatste tien jaar is mijn visie op het theater sterk gewijzigd. Vandaag zie ik theater als het effect dat een uitvoering heeft op de toeschouwer. Vroeger dacht ik dat theater enkel maar een performance was op de bühne. Zoals ik het nu zie, heeft een goede regie dus de taak om dat effect sterker en preciezer te maken. 
 

Niettemin is het grootste verschil de veranderde tijden en wereld waarin we leven. Hoewel dat van toepassing is op de realisatie van elk werk op elke locatie, wil ik de uitvoering van een stuk vergelijken met het gooien van een steentje in een poel. Mijn professionele focus als toneelkunstenaar is om te zien wat voor rimpelingen mijn stuk in de huidige omstandigheden in verschillende steden veroorzaakt. Dat is altijd moeilijk te voorspellen. Daarom kijk ik er dan ook altijd zo naar uit om het met mijn eigen ogen te zien.”