aCORdo* is ontstaan nadat Alice Ripoll werd uitgenodigd om met de creatie van een nieuw stuk deel te nemen aan de tentoonstelling Que Legado (Welke Erfenis) in het cultureel centrum Casteliho do Flamengo in Rio de Janeiro, 2017. De choreografie vertrekt van de vraag wat de erfenis is van de wereldbeker voetbal en de Olympische Spelen. Wat hebben deze grote evenementen, waar Rio naar verluidt beter van zou worden, nagelaten? Zonder een letterlijk antwoord te geven op de vraag, stelt Ripoll voor om na te denken over de stad via het perspectief van de performers met wie ze al acht jaar samenwerkt. Ze zijn zwart en leven in een favela (sloppenwijk).

Het evenwicht dat Rio de Janeiro behoedt voor zogenaamde chaos wordt hoofzakelijk in stand gehouden door politieoptredens. De meest gebruikelijke interventie is de “check”, waarbij autoriteiten verdachten hun (illegale) bezittingen controleren. De “check” dient ook als onderdrukkingsmiddel: armen en minderheden worden geviseerd en geïntimideerd (soms met een pak rammel). Bovendien gebeurt intimidatie ook via andere, onzichtbare mechanismen. Als gevolg hiervan blijven armen noodgedwongen weg uit de stad en trekken ze zich terug in de favela’s. De mensen die theaters, stranden of winkelcentra bezoeken, worden zo niet alleen beschermd tegen “arrastões” (een collectieve overval die gebeurt op de stranden) maar ook afgeschermd van andere sociale groepen. Nochtans, de metselaar, de koerier, de schoonmaker, de bediende, de bedelaar… zij zingen en dichten ook. Zij zijn ook jaloers, staan ook vast in de file, sterven ook aan de liefde, kunnen ook hedendaagse dansers zijn…

Dans leert ons via beweging van het lichaam ruimte creëren, daar waar er voorheen geen was. Het leert ons bezitnemen van ons eigen lichaam, van bestaande ordes, van objecten en ruimtes. Dans creëert geheimzinnige, onvoorspelbare en woordloze bruggen. Daarin ligt haar kracht en vermogen tot transformatie.

In aCORdo nemen de vier dansers bezit van het lichaam, terwijl de grenzen tussen toestanden als waakzaamheid, droom, gedachte, actie en eigendom vervagen. Uit de schemerzone doemt een nieuwe verhouding op tussen publiek en performer, tussen publieke en private ruimte. Nieuwe mogelijkheden om ruimtes en lichamen te bezitten worden zichtbaar. Wie is wie? Wie bezit wat? Wie steelt er van wie?

* Het Portugese woord “acordo” heeft een aantal betekenissen zoals: ‘wakker worden’,

‘overeenkomst’, ‘overeenstemming’, ‘kartel’ en ‘conventie’. Een andere mogelijkheid

om de titel te lezen wordt aangegeven door de schrijfwijze: a-COR-do, indien gescheiden

geschreven, betekent dit ‘de-kleur-van’.