Gwendoline Robin, een visuele en performancekunstenaar gevestigd in Brussel, heeft een internationale reputatie ontwikkeld met haar werk, dat de verhouding tussen mens en natuur verkent. Haar nieuwste creatie A.G.U.A. gaat die confrontatie met de natuur opnieuw vol aan.

Gwendoline Robin In de visuele kunsten zie je zelden hoe de kunstenaar te werk gaat. Ik dacht dat het interessant zou zijn om dat aspect ook eens te tonen. Zo kwam ik ertoe om een performance aan mijn werk toe te voegen. Het publiek wordt op die manier een actieve getuige.  

Je werk staat op een kruising tussen het beeldhouwkundige en het performatieve, het poëtische en het wetenschappelijke. Je deinst (soms letterlijk) niet terug van een beetje vuurwerk.

GR Ik heb altijd graag met materialen gewerkt die je niet helemaal kunt controleren. De uitvoeringen hebben vaak een verband met natuurlijke elementen als water, vuur of aarde. Vulkanen, geisers, de woestijn: het zijn allemaal inspiraties. De bescheiden positie van de mens ten opzichte van die sterke elementen is een leidraad doorheen mijn performances. 

Enkele van je reizen hebben ook een rol gespeeld bij de creatie van A.G.U.A.

GR Toen ik de Atacamawoestijn in Chili doorkruiste, een van de droogste plaatsen ter wereld, kreeg ik het idee om het beeld te gebruiken van een immense vlakte waar water zeer schaars en kostbaar is. Er bestaat ook een interessante film over de Atacamawoestijn: Nostalgia de la Luz van Patricio Guzmán. Die maakt de link tussen de woestijn en sterrenstof en kometen die hun sporen hebben nagelaten op de aarde. Op het Punta Arenasfestival in Patagonië raakte ik ook gefascineerd door de verhalen over uitgestorven inheemse volkeren, van wie de rituelen en liederen nog altijd getuigen van hun harmonieuze relatie met de natuur.

Stemmen voegen ook een extra laag aan de performance toe, met ondermeer de danser Louise Vanneste.

GR We zijn geen zangers, dus de klanken die we voortbrengen zijn meer een vage herinnering aan de liederen van de oude volksstammen. Louises aanwezigheid helpt om de eenzaamheid van die grote vlakten echt tot leven te roepen.

Ten slotte is er ook een subtiel verband met de wetenschap, want het Festival de Liège heeft Robin in contact gebracht met professoren in de oceanologie en astronomie, die haar allerlei  instrumenten en technieken hebben bijgebracht. 

(MB, Bruzz)