Pélagie Gbaguidi (afkomstig uit Benin, geboren in Dakar, 1965) woont en werkt in Brussel. Gbaguidi noemt zichzelf een hedendaagse ‘griot’. Een ‘griot’ bevraagt het individu en gaat door het leven door de woorden van voorouders te absorberen. Deze woorden worden gekneed zoals een vetbol die de griot vervolgens, met de ingrediënten van de dag, in de maag van elke voorbijganger neerlegt. Op een praktisch niveau, breekt het met een clichématig ritme, door in diens eeuwigheid subtiele, onvoorziene gebeurtenissen te integreren. Haar werk is een bloemlezing van tekens traumasporen. Het is in feite één van de terugkerende onderwerpen in haar werk. Dit bleek onder meer uit de aankoop van 100 tekeningen van de serie Code Noir (1685) door de Memorial ACTe in Guadeloupe. Het aandachtspunt wordt gelegd op de koloniale en postkoloniale archieven en op het ontmaskeren van het proces van het vergeten in de geschiedenis. Deze bijstelling in de verbeelding wekt bij de kunstenares de noodzaak op om er vorm aan te geven in schrijfsels over bevrijdende beelden en om een inventaris van hedendaagse vormen te tekenen. Ze nam deel aan verschillende internationale tentoonstellingen waaronder: de Biennale van Dakar (2004, 2006, 2008, 2014, 2018), Asyl Stadtmuseum, Stadtmuseum, Munich (Duitsland) 2013, Divine Comedy: Heaven, Hell, Purgatory Revisited by Contemporary African Artists. MMK Museum für Moderne Kunst, Frankfurt (Duitsland) 2014, Divine Comedy: Heaven, Hell, Purgatory Revisited by Contemporary African Artists, National Museum of African Art – Smithsonian Institution, 
Washington (Verenigde Staten) 2015, El iris de Lucy, Musac, Castilla y León (Spanje), L’iris de Lucy, Musée Rouchechouart, (Frankrijk), El iris de Lucy CAAM Spain 2017; Afriques Capitales Gare de Saint Sauveur Lille 2017; The Beauty of the Difference Palace of Lieberose Duitsland 2017. Ze was één van de deelnemende kunstenaars in de laatste Documenta 14 in Athene en Kassel en leverde een bijdrage aan het laatste boek Why Are We ‘Artists’? 100 World Art Manifestos van Jessica Lack. In oktober 2018, ontving ze een beurs van Civitella Ranieri Foundation. In 2019, was ze één van de deelnemende kunstenaars aan de tentoonstelling Decolonizing the Body in Eternal Network Gallery in Frankrijk en aan de tentoonstelling Multiple Transmissions: Art in the Afropolitan Age in WIELS (Brussel) en aan de Biënnale van Lubumbashi in oktober 2020. Eveneens in 2020 nam ze deel aan de 11e Berlin Biennale. Momenteel presenteert ze een groepsproject met studenten In Praxis decolonial in een groepstentoonstelling in de Centrale for Contemporary Art in Brussel, BXL Universel II multipli.city.