Thank You For Coming: Space is opgezet als een rite voor het treurende lichaam: het verloren, verbijsterd en gebroken lichaam. 

Toen de pandemie begon, werden al mijn opvoeringen van Space geannuleerd.

Tijdens de eerste maand van de lockdown ging ik wandelen en kwam ik een vriend tegen. We stonden ver van elkaar en spraken op een ongemakkelijke manier. Hij zei terloops "De handdruk is dood". 

Ontdaan door zijn nihilistisch schrappen van een gebaar dacht ik, "Als een kuise choreografie zoals een handdruk dood is, hoe zit het dan met mijn werk?". Dat moet dan extra dood zijn. Of erger, het moet digitaal zijn. 

Toen we al enkele maanden in de pandemie waren, namen Dries [Douibi] en Daniel [Blanga Gubbay] contact met me op met de suggestie om een covidversie van Space [op het Kunstenfestivaldesarts] te creëren. 

In Space ben ik alleen met het publiek. Intiem, nabij, pakkend. Ik schreeuw dichtbij het publiek, tuimel in hun schoten, sleur mijn trillend lichaam, met de mond open, over de grond. Ik vraag: "Kan je mijn hoofd vasthouden?" En de mensen houden het elke keer vast. Het hele gewicht ervan.

Onmogelijk. Voorbij. 

Maar als kunstenares voelde ik de verplichting om me aan te passen, mijn lichaam toe te reiken naar dit moment waarop mensen alleen sterven, zonder dat iemand hen aanraakt of vastpakt. Dit is niet de wereld die ik wil, maar het is degene die we hebben. De spanning van intimiteit en afstand vasthouden. Trachten nieuwe mechanismen en protheses te vinden voor aanraking via objecten, verbeelding en klank. Risico's nemen binnen deze extreme beperking. 

En hier ben ik. Terwijl ik tracht vast te pakken, me staande te houden, ruimte in te nemen. 

• Faye Driscoll