Somnia

Een groep van 44 dansers gaat samen met Anne Teresa en Jolente De Keersmaeker in dialoog met het natuurlijk landschap, waar parameters als geluid en stilte, licht en donker, afstand en nabijheid relatief worden, en zowel nieuwe mogelijkheden als nieuwe grenzen verschijnen. In de zoektocht naar een ecologische esthetiek laten ze de vier muren van het theater achter zich voor een performance die een minimum aan theatrale ingrepen vereist en naadloos kan versmelten met de natuurlijke omgeving. “Met Somnia wilden we voor zowel de studenten als het publiek een omgeving creëren waarbinnen de ervaring van de natuur het meest direct binnenkomt, en wel door het meest eigen, innerlijke ‘milieu’ dat een mens bezit: het lichaam waarin je bestaat en leeft. We leven met de perceptie dat we de natuur kunnen beheersen en exploiteren, maar in onze fysieke aanwezigheid maken we deel uit van de natuur, en maakt de natuur deel uit van ons. In die ervaring ligt het besef dat als we onze omgeving vernietigen, ook ons eigen einde nabij is, en groeit hopelijk de bewustwording van de grote uitdagingen die zich de komende decennia zullen aandienen.”

Het bos en de nachtelijke hemel vormen het ideale decor voor de ‘dromen’ waarnaar de titel Somnia verwijst. De eerste is Somnium, een novelle van de 17e-eeuwse astronoom Johannes Kepler, waarin science fiction en wetenschap versmelten om te bewijzen dat de planeten in elliptische banen rond de zon draaien. De tweede droom aan de basis van de voorstelling is A Midsummer Night’s Dream. Met Shakespeare en Kepler exploreren de dansers het samengaan van tekst, dans en muziek in een spel met de zwaartekracht, gegidst door fantastische verhalen en in een tijdruimte ver voorbij de grens van het stedelijke theater.

Hoe organiseer je beweging als een spel met de zwaartekracht, of als de uitdrukking of belichaming van een gedachte, tekst of taal? Anne Teresa en Jolente De Keersmaeker zochten met de laatstejaars van P.A.R.T.S. naar mogelijke antwoorden. Somnia schrijft daarbij een nieuw verhaal, schetst de droom van een generatie jonge dansers die zich klaarmaken voor de toekomst die hen als bewoners van deze aarde te wachten staat.

Dit zijn alleen maar jaloerse leugens

En elke keer, sinds ’t begin van de zomer, als we elkaar zagen

op heuvel, in dal, bos of wei, in het riet bij de oever van de beek of aan het rotsige strand van de zee,

om daar te dansen in de fluisterwind,

telkens weer verstoorde je met geruzie ons plezier.

En omdat de wind tevergeefs voor ons zong

heeft hij, uit wraak, zwarte wolken opgezogen uit

de zee en ze boven het land uitgestort

en elk klein beekje zo trots doen worden

dat alle oevers overstroomden.

Dus heeft de os voor niets onder zijn juk gezwoegd,

heeft de ploeger z’n zweet verspild en is het groene graan gaan rotten voor het rijp werd.

De schaapskooi staat leeg in het verdronken land

en kraaien vreten zich vet met zwarte kadavers.

De weiden zitten onder de modder

en de kronkelpaden in het weelderige groen

zijn onvindbaar, omdat niemand ze betreedt.

Er zijn geen winters meer.

De mensen missen de gezangen

die de nachten verblijden.

De maan, die over al het water heerst

heeft, bleek van woede, de lucht in vocht gedrenkt

zodat ziekten om zich heen grijpen.

En door deze verwarring

zien we de seizoenen veranderen.

De lente, de zomer, de vruchtrijke herfst en de barre winter

ruilen hun kleren

en de verbijsterde wereld

weet door deze uitwassen niet meer wie wie is.

En deze verschrikkingen

komen voort uit onze ruzie, uit onze strijd.

Wij zijn verantwoordelijk. Wij zijn er de ouders en de stichters van.

Monoloog van Titania uit A Midsummer Night’s Dream, William Shakespeare

Vertaling: Jolente De Keersmaeker en Scarlet Tummers

Zoals de Aarde kent heel Levania dezelfde opeenvolging van dag en nacht, maar er zijn geen andere veranderingen door het jaar heen. […] Opdat aan beide polen dezelfde nachten zouden bestaan, is de Zon voor de helft van de tijd verborgen, en schijnt ze tijdens de andere helft, terwijl ze in een cirkel om de bergen reist. Want Levania lijkt voor haar bewoners net zo roerloos te blijven tussen de bewegende sterren als onze Aarde dat lijkt voor ons mensen.

Uit Somnium, Johannes Kepler